HISTORIA PIERWSZA

HISTORIA PIERWSZA

„Sądzisz, że tym razem się uda?”

MUZYKA

Byłam właśnie w kuchni i przygotowywałam kolację, gdy na swojej szyi poczułam twój oddech. Chwilę potem twoje ręce oplotły mnie w pasie. Zacząłeś delikatnie całować moje ramię, a świat zewnętrzny przestał dla mnie istnieć. Byliśmy tylko my i nasze skrywane uczucia, nasza tajemnica. Po paru minutach ocknęłam się ze stanu, do jakiego doprowadzał mnie twój dotyk.

- Przestań! – odwróciłam się i spojrzałam w twoje oczy. – Nie możemy. Ty jesteś z moją siostrą! Ona cię potrzebuje.

Zrozumiałeś sens tych słów i poszedłeś do salonu, gdzie uważnie oglądałeś powtórkę meczu warszawskiej Politechniki. Czyżbyś po raz setny analizował swoje błędy? Całkiem prawdopodobne.

Mieszkałam pod jednym dachem z siostrą i jej narzeczonym, który był miłością mojego życia. A to wszystko przez jeden nieuważny ruch.

***

Jechałam moim ukochanym audi, obok mnie siedziała Magdalena. Chciałam zakończyć tę farsę i powiedzieć jej prawdę o moich uczuciach do ciebie. Nie liczyła się dla mnie jej reakcja, chciałam tylko być wobec niej w porządku. Miałyśmy zamiar odwiedzić jakąś przytulną restaurację i poważnie porozmawiać, ale w mojej głowie panował istny chaos. Z nadmiaru emocji straciłam panowanie nad samochodem.

Obudziłam się w szpitalu, ja byłam cała i zdrowa, ale Magda… Przez moje chore uczucia do końca życia miała być kaleką. Nie mogliśmy jej bardziej ranić, nie chcieliśmy tego robić. Zamieszkałam z wami, żeby było ci lżej.

***

Po tym jak kolejny raz musiałam tłumić swoje uczucia i myśleć za nas dwoje, nie wytrzymałam. Wyjechałam na kilka dni do Rzeszowa. Potrzebowałam rozmowy z Krzyśkiem. Tylko on umiał mi pomóc i wbić do mojej głowy pewne rzeczy.

Gdy wróciłam, w domu panował chaos, a Magda wyłącznie płakała. Powiedziałeś, że przerosła cię ta sytuacja. O wszystko obwiniała swoje kalectwo, czyli jednocześnie mnie. Od tamtej pory byłyśmy same, cały swój wolny czas poświęcałam jej.

***

Od twojego wyjazdu z Warszawy minął prawie rok. Zmieniłeś klub, otoczenie, a nawet pozycję na boisku. Magdy już nie ma. Opuściła ten świat w styczniu. Jechała do pracy, gdy zdarzył się kolejny wypadek. Tym razem nie przeżyła. Nie mogłam pogodzić się z jej stratą.

Cztery miesiące żyłam, jakby mnie nie było. Ignaczak zmusił mnie do przyjścia na mecz. Niby zwykły sparing, ale ja na nowo zyskałam sens istnienia. Przypomniałam sobie, czym jest dla mnie siatkówka. Na dodatek widziałam ciebie. Prawie nic się nie zmieniłeś, może trochę dojrzałeś.

- Iza! Chodź tu szybko! – usłyszałam głos Krzysztofa, który wołał mnie z boiska.

- Czego dusza pragnie? – wskoczyłam na niedawny plac gry i za wszelką cenę próbowałam uniknąć twojego wzroku.

- Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia – zaszczebiotał Krzysiek, ale ja już nic nie słyszałam. Liczyły się tylko twoje oczy i ten sam dawny blask.

***

Zostałam statystykiem Asseco Resovii. Nasz ukochany libero mnie do tego namówił. Siłą rzeczy musiałam przenieść się do Rzeszowa. Umowę podpisałam pod koniec maja, zaś w czerwcu jak grom z jasnego nieba spadła wiadomość o twoim transferze. Tego Ignaczak nie przewidział.

Nadszedł koniec sierpnia. Znowu się spotkaliśmy. Przyjechałeś na swój pierwszy trening w nowym klubie, jako wielki przegrany i rozczarowany wynikiem Igrzysk. Było mi was szkoda, wiedziałam, ile poświęciliście dla tego turnieju.

- A to nasz nowy statystyk, Iza Jańczak – przedstawił mnie trener, a twoje oczy przypominały katowicki Spodek.

- Iza? To naprawdę ty? – zapytałeś z niedowierzaniem.

- We własnej osobie – odpowiedziałam i chciałam coś dodać, ale zaczął się trening.

***

Przez pewien czas zgrabnie cię unikałam, a nasze stosunki starałam się ograniczać do tych czysto zawodowych, lecz Igła wiedział lepiej, co dla mnie dobre. Pierwsza lepsza okazja do świętowania i Krzyś postanowił to wykorzystać. Ani ty nie wiedziałeś o mojej planowanej obecności, ani ja o twojej. Pech albo Ignaczak chciał, żebyśmy zacięli się w tym pokoju, idąc po jakieś idiotyczne szklanki.

- Iza, możemy porozmawiać? – zacząłeś niepewnie.

- Jest o czym? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Raczej tak. Co ty tu w ogóle robisz? Co się stało z Magdą?

- Magda nie żyje – wydusiłam, a w twoich oczach zobaczyłam ból i smutek. Kochałeś ją, to było pewne. Tak było do momentu mojego powrotu z Anglii, potem wszystko zaczęło się sypać jak domek z kart.

- Ale jak to?! – niemal wykrzyczałeś mi w twarz.

- W styczniu miała kolejny wypadek. Tym razem to nie moja wina – słowa ledwo przechodziły mi przez gardło.

- Wtedy to nie była twoja wina! – zapewniłeś.

- A niby czyja? – zapytałam z ironią.

- Moja. To ja nie radziłem sobie ze swoimi uczuciami, zresztą nadal nie radzę – wyglądałeś na bezsilnego w walce z własnym sercem.

- O czym ty mówisz?

- Iza, ja cię nadal kocham. Nic się nie zmieniło. Jesteś moją nadzieją i światłem w tunelu, twoja obecność nadaje sens mojemu życiu. Wtedy wyjechałem ze względu na nowy kontrakt, nie chciałem zranić żadnej z was, a wiedziałem, że to się nie uda. Wiedziałem też, że zaopiekujesz się Magdą. W końcu, bez względu na wszystko, była twoją siostrą.

- Ja… - nie wiedziałam, co powiedzieć.

- Izuś, powiedz tylko, czy jeszcze coś do mnie czujesz?

- Tak… Zbyszek, ja cię kocham jeszcze bardziej niż rok temu!

Nie powiedziałeś nic, tylko mnie pocałowałeś. Po raz pierwszy bez niepewności i strachu, że ktoś nas przyłapie. Sądzisz, że tym razem się uda?

__________________________

Superpuchar w rękach Skry, a ja o Bartmanie. Tak na osłodę. :P (Chociaż ja się nie wypowiadam na temat swoich ligowych upodobań. Polsce kibicuję, a PlusLiga to tak dla przyjemności;]) Dla tych, którym się jeszcze w moim wykonaniu nie znudził. A dla tych, którym się znudził, mam dobrą wiadomość. Po tej krótkiej historii i "Bezsenności" długo nic o nim nie będzie.
Więc zaczynamy. Zaczynamy, bo ja nie umiem już żyć bez blogowania, a moje pierworodne z każdym dniem zbliża się ku końcowi. Za tydzień w końcu zaczyna się PlusLiga! Jedna ligowa kolejka równa się jednej krótkiej historii. Będę Was nimi maltretować w każdą sobotę. Bohaterami niekoniecznie muszą być pierwszoplanowe gwiazdy naszej reprezentacji, choć tak zazwyczaj jest. Czasami jednak pokuszę się o opowiadanie z jakimś starym wyjadaczem czy młodym gniewnym w roli głównej. Przekonacie się o tym za jakiś czas.
A ci, którzy pragną być informowani, proszeni są o wpisanie się tutaj :)

Pozdrawiam, Wasza Commi.