HISTORIA SZÓSTA

HISTORIA SZÓSTA

„Wątpliwości”

 MUZYKA

         Kędzierzyn-Koźle nie przywitał jej zbyt przyjaźnie. Praktycznie od samego początku napotykała mnóstwo trudności, które z każdą chwilą piętrzyły się coraz wyżej i wyżej. Ani razu nie pomyślała, że to zła decyzja. Nie miała czasu, aby rozwodzić się nad tym, co przyniesie los. Nie należała do osób, które analizują swoje życie i każdą sytuację rozkładają na czynniki pierwsze. Żyła chwilą, łapała byka za rogi i dzielnie szła przed siebie.

         Służbowy samochód odmówił posłuszeństwa na środku drogi. Służbowe mieszkanie zostało zalane przez jakąś staruszkę. Służbowy telefon się rozładował. Wszystko, co służbowe, okazało się wyjątkowo łatwo ulegać częściowej destrukcji. Stała przed samochodem i czekała na cud. Tym cudem miało być przybycie pomocy drogowej. To jednak nie rozwiązywało wszystkich jej problemów, więc, po załatwieniu wszystkich formalności, znowu stała. Tym razem za jej plecami nie było już samochodu. Nie miała pojęcia, co ze sobą zrobić. Po pewnym czasie zdecydowała się ruszyć w końcu z miejsca i spróbować znaleźć jakiś hotel. Jednak okazało się to lekko niemożliwe. Dwie walizki pełne przeróżnych rzeczy zdawały się nie mieć ochoty na współpracę, a do najbliższego hotelu były przynajmniej trzy kilometry. Tak się kończy bycie kobietą niezależną i unoszenie się honorem. „Sama sobie poradzę” – te słowa wypowiadała przynajmniej dziesięć razy dziennie. I faktycznie dawała sobie radę. Możliwe, że teraz też by to zrobiła, ale nie musiała się o tym przekonywać.

- Co tak piękna kobieta robi sama w środku nocy w takiej dziurze? – do jej uszu dobiegły angielskie słowa wypowiedziane z obcym akcentem.

- Szuka naiwnego faceta, który za dobry seks ją przenocuje – odparła od niechcenia.

- Naiwny nie jestem, na seks za wcześnie, ale przenocować cię mogę – odpowiedział i wyciągnął rękę w jej stronę.

- Chyba jednak jesteś naiwny – powiedziała po kilkunastu minutach jazdy.

- Niby dlaczego?

- Zaczepiasz nieznajomą kobietę, a potem zabierasz ją do swojego mieszkania. Uważasz, że to normalne?

- Nie taką znowu nieznajomą, a poza tym to mieszkanie klubowe, a nie moje.

- O czym ty mówisz?

***

         Po raz kolejny spóźniona. Po raz kolejny wywołała sensację, bo nikt nie wiedział o jej przybyciu. Patryk zaprosił ją na swoje urodziny, ze względu na sentyment. Widywali się rzadko, ale wspomnienia i wspólnie przeżyte chwile nie pozwalały zapomnieć o drugiej osobie. Tacy przyjaciele zdarzają się raz na tysiąc przypadków. Wpadła do kędzierzyńskiego klubu i od razu zauważyła sporą grupę siatkarzy oraz kilka kobiet wokół nich. Nie miała wątpliwości, że to oni. Czarnowski pomachał jej i zaprosił do loży. Przywitali się, przekazała mu prezent i złożyła życzenia. Potem poznała resztę chłopaków. Bawiła się wyjątkowo, ale następnego dnia trzeba było wracać do szarej rzeczywistości i codziennych obowiązków.

***

- I zatrzymałeś się tylko dlatego, że widziałeś mnie raz, prawie rok temu, na urodzinach Czarnowskiego, którego, swoją drogą, już nie ma w Kędzierzynie? – zapytała zdziwiona.

- Byłaś wówczas bardzo oryginalna, zapadłaś mi w pamięć – odpowiedział wymijająco, a ona już o nic więcej nie pytała.

         Dotarli do mieszkania Rouziera. Atakujący, jako gentleman, ustąpił Karinie pierwszeństwa w korzystaniu z łazienki. Ona w zamian przygotowała kolację. Usiedli razem do stołu, rozmawiali o wszystkim i niczym, przecież praktycznie się nie znali.

- To, co cię tu sprowadza? - zapytał Antonin.

- To samo, co ciebie. Praca – uśmiechnęła się i upiła łyk wina.
- Tak? A gdzie pracujesz?
- Nie chcesz wiedzieć – odparła od niechcenia.
- Skąd wiesz?
- Nieważne, wiem i już. Nie musimy rozmawiać o mojej pracy. Są ciekawsze tematy.
         Cała taka była. Tajemnicza, bezpośrednia i jednocześnie niedostępna. Nie było dla niej tematów tabu, no może poza jednym – jej pracą. Tej informacji strzegła jak oka w głowie. Prawdę znał tylko Czarnowski, nawet jej rodzice o wszystkim nie wiedzieli.
         Trudno powiedzieć, czy była to kwestia szumiącego w głowie alkoholu, czy może jednak jakiegoś dziwnego przyciągania, nie zmienia to faktu, że tej nocy grzeczni nie byli. Prawie w ogóle się nie znali, ale między nimi były chemia i pożądanie, nad którymi nie potrafili zapanować.

        Obudziła się rano i uśmiechnęła się sama do siebie. A jednak nie było za wcześnie – zaśmiała się w duchu. Zabrała wszystkie swoje rzeczy z mieszkania Rouziera i udała się do swojego nowego, służbowego lokum.

***

         Praca pochłonęła ich oboje. On zajęty był treningami, a ona śledzeniem trzech mężczyzn naraz. Miała trudną profesję, ale to uwielbiała. Wiedziała, że tylko jako detektyw będzie mogła się realizować. Był jeden minus takiego zajęcia: ciągle zmieniała miejsce pracy, więc nie mogła się z nikim związać. Poza tym im mniej osób wiedziało o jej pracy, tym lepiej. Istniało mniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś niechcący ją zdradzi i doprowadzi do nieszczęścia.

         Czasami jednak przeklinała w duchu swój wybór. Były takie dni, że pragnęła spokojnego życia kury domowej. Marzyła o gromadce dzieci i domu z ogródkiem. To były nieliczne chwile słabości. Jedną z nich przeżyła, gdy zobaczyła Rouziera z jakąś piękną dziewczyną. Ledwie go znała, ale poczuła lekką zazdrość. Doszła do wniosku, że ona nigdy nie będzie mogła poświęcić się dla związku. Zawsze będzie tylko w połowie. Jej złość sięgnęła granic, gdy Antonin namiętnie pocałował swoją towarzyszkę. Miała ochotę podejść do nich i opowiedzieć o wydarzeniach sprzed miesiąca, ale powstrzymała się, bo zauważyła obiekt swojej obserwacji.

***

         Drużyna z Jastrzębia przyjechała do Kędzierzyna na mecz. Nie mogła sobie odpuścić takiej okazji, musiała iść na to spotkanie i jednocześnie zobaczyć się z Czarnowskim.

         Cały mecz był wyjątkowo zacięty. Skończył się wygranym dla Kędzierzynian tie-breakiem. Karina odczekała chwilę, aż część kibiców opuści halę i ruszyła w stronę Patryka. Ten, gdy tylko ją zauważył, uśmiechnął się szeroko i rozłożył ramiona, aby ją przytulić. W przyjacielskim uścisku trwali kilkanaście sekund. Okropnie za sobą tęsknili.

- No i jak mogłeś przegrać? - zapytała kpiąco dziewczyna.
- Za słabo kibicowałaś – odparł obojętnie.

- No wiesz co? Jesteś okropny! Gardło sobie zdarłam, a ty jeszcze narzekasz – zaśmiała się.
         Po chwili jej mina zrzedła, za plecami Patryka ujrzała Rouziera. Uśmiechniętego i kipiącego radością, Rouziera. Antonin przywitał się z Czarnowskim, w ogóle jej nie zauważając.

- Karina, to jest Anto – przedstawił go Patryk.
- Karina Malczewska – uśmiechnęła się słodko i podała rękę Francuzowi, on odpowiedział jej tym samym. Przed środkowym udawali, że się nie znają.
         Nie mogła tak łatwo go wypuścić. Razem z nim i ekipą Zaksy wybrała się do klubu. Tam zapomniała na chwilę o przytłaczającej rzeczywistości i narastających problemach w sprawie.
- I jak idzie sprawa? Długo jeszcze będziesz siedzieć w Kędzierzynie? - zagadnął Patryk.

- Wszystko idzie jak po grudzie. Wygląda na to, że dobrze się ukrywają albo ja się już do tego nie nadaję. Siedzę tu od dwóch miesięcy, a sprawa praktycznie nie ruszyła z miejsca! Ja zaraz normalnie oszaleję! - krzyknęła zdenerwowana i wtuliła się w siedzącego na kanapie przyjaciela.
- Oj, dziewczyno. Od kiedy ty taka rozchwiana emocjonalnie jesteś? Będzie dobrze. Przecież już nie raz były takie sprawy, że ciągnęły się prawie rok. I tak jesteś najlepsza.
- Zaczynam mieć wątpliwości. A jeśli ja siedem lat temu popełniłam błąd? Jeśli źle wybrałam? - pytała histerycznie.
- Malczewska, nie piernicz! - zaśmiał się i porwał ją na parkiet.

***

         Od ilości wypitego alkoholu mocno szumiało jej w głowie, ale ciągle miała nad sobą kontrolę. Czarnowski ani na chwilę nie pozwolił jej usiąść i pogrążyć się w rozmyślaniach na temat słuszności dotychczasowych decyzji.
- Odbijany – Rouzier zwrócił się do Patryka i już po chwili znalazła się w ramionach atakującego.
         Jego perfumy przyjemnie drażniły jej nozdrza. Pod wpływem jego wzroku jej skute lodem serce zaczynało bić szalonym rytmem. Gdy objął ją swoimi męskimi dłońmi i zaczął powoli kołysać w rytm romantycznej piosenki, poczuła się jak we śnie. We śnie, który w każdej chwili może przerodzić się w koszmar.
- Dlaczego wtedy uciekłaś? - zapytał.
- Tak już mam... Poza tym ty też święty nie jesteś. Powiedziałeś swojej dziewczynie, że przeleciałeś jakąś dziwkę, którą spotkałeś na środku drogi? - prychnęła lekceważąco.
- Nie powiedziałem, bo ona nie jest moją dziewczyną. Tak samo jak ty nie jesteś dziwką – odpowiedział spokojnie i ujął jej twarz w swoje dłonie.
         Patrzył jej głęboko w oczy, a ona miała coraz większy mętlik w głowie. Szukała w sobie siły, żeby go odepchnąć. Nie znalazła. Nie sprzeciwiła się też, gdy delikatnie muskał jej wargi. Ten pocałunek był zupełnie różny od tych, jakimi ją obdarzył tamtej nocy. Ten był czuły, a jednocześnie namiętny. Nie był nachalny, biło od niego uczucie.
         Gdy się od niego oderwała, z jej oczu popłynęły łzy. Tak dawno nie płakała, tak dawno nie czuła się bezsilna, tak dawno nie potrzebowała kogoś, kto cały czas będzie obok. Tak dawno nie była sobą. Pod wpływem tej dziwnej relacji cała skorupa, jaką stworzyła wokół siebie, pękła. Na miliony malutkich kawałeczków. Chciała uciec, uciec jak najdalej, ale on jej nie pozwolił. Zmęczoną i zrozpaczoną zabrał do swojego domu, potem położył w swojej sypialni, a sam spał na kanapie.

***

         Obudził ją zapach świeżo parzonej kawy. Otworzyła oczy, aby za chwilę je zamknąć. Coś jej nie pasowało. To nie było jej zielono-śliwkowe królestwo. Nigdzie nie było wielkiej żyrafy, którą dostała od Patryka na osiemnaste urodziny i, co najważniejsze, nigdzie nie było jej świętego laptopa. Wstała z łóżka i podążyła za unoszącym się zapachem. W ten sposób dotarła do przestrzennej kuchni, z której dochodziły dziwne popiskiwania. Szybko zorientowała się, że to Antonin chwali się przed światem swoim talentem wokalnym i uśmiechnęła się szeroko. Straciła nad sobą panowanie i, nie zwracając na nic uwagi, przywarła do Rouziera swoimi wargami. Po chwili czuła jego ręce błądzące po każdym skrawku jej ciała. Nic się dla niej nie liczyło, ta chwila mogłaby trwać wiecznie. Namiętne chwile przerwała im mikrofalówka, która oznajmiała, że śniadanie zostało odgrzane.
         Usiedli przy stole i zaczęli konsumpcję posiłku, jednocześnie posyłając sobie mnóstwo ukradkowych spojrzeń. Żadne nie potrafiło przerwać ciszy. A może nie chciało?
- Karina, czy z tobą wszystko jest w porządku? - zapytał po chwili, a ona parsknęła śmiechem.
- Zależy w jakim sensie pytasz.
- Wczoraj w klubie bardzo dziwnie zareagowałaś na ten pocałunek... Potem praktycznie nie było z tobą kontaktu...
- Anto, nie martw się. Po prostu w ostatnim czasie mam dużo problemów na głowie i źle się poczułam. To nic poważnego, ale przepraszam za kłopot.
         Rouzier chciał już coś powiedzieć, ale telefon Kariny dał o sobie znać. Szybko podniosła się z krzesła i odebrała połączenie.
- No, chyba sobie żartujesz! Nie umiecie upilnować takiej pierdoły jak Kwaśnicki? I co ja teraz powiem w centrali? Ta sprawa dzięki tobie stała się jeszcze większym bagnem, niż była! - krzyczała do telefonu. - Tak, wiem. Nie mam innego wyjścia, będę za piętnaście minut – rozłączyła się i ciężko westchnęła, próbując nie okazywać swoich emocji.
- Kari, co się stało? - zapytał zmartwiony atakujący.
- Antek, ja przepraszam... Muszę iść... Praca – gorzko się uśmiechnęła i zaczęła się ubierać.
         Gdy stała już w drzwiach, Francuz złapał ją za rękę i mocno do siebie przyciągnął. W takim uścisku trwali dłuższy czas. Potem jeszcze ją czule pocałował i kazał zadzwonić.

***

         Nie zadzwoniła. Bynajmniej nie dlatego, że nie chciała. Po prostu się bała. Przestraszyła się swoich uczuć i nieprzyjemnej wizji przyszłości. Wiedziała, że to się nie uda. Nie chciała przysparzać cierpienia sobie i jemu. Sprawa, która ściągnęła ją do Kędzierzyna-Koźla, była bardziej skomplikowana, niż to się na początku wydawało. Wciągnęła ją w kręgi, których każdy normalny człowiek unika. Była do tego przyzwyczajona, ale tym razem popełniła błąd.
         Błąd, który kosztował ją bardzo wiele. Nie maskowała się wystarczająco, nie była czujna na każdym kroku. To doprowadziło ją do zguby. Wpadła we własną pułapkę.

***

- Wyjdzie z tego? - Czarnowski po raz kolejny maltretował pielęgniarkę.
- Proszę pana, proszę poczekać. Pana przyjaciółka jest na sali operacyjnej, zajmuje się nią jeden z najlepszych chirurgów w Polsce. Nic więcej w tej chwili nie jestem w stanie powiedzieć.
         Siedział na szpitalnym korytarzu i czekał na wyrok. Skazujący lub uniewinniający. Skazujący na wieczną żałobę lub uniewinniający od zakorzenienia w niej wątpliwości. Tym razem los nie był łaskawy.

- Przykro mi, panie Czarnowski. Robiliśmy, co w naszej mocy, ale kula przebiła główną tętnicę... Pani Karina nie żyje...
         Patryk opadł ponownie na krzesło i schował twarz w dłonie. Nie krył emocji, nie potrafił. Karina była dla niego jak siostra. Los ich rozdzielił. Malczewską zgubiły jej własne wątpliwości. Rouzier, gdy tylko wszedł do szpitala, zobaczył Czarnowskiego i wpadł w jakiś niepojęty szał. Rzucał przekleństwami w trzech różnych językach, krzyczał i nie mógł się opanować. Nie mógł sobie darować, że nie zdążył powiedzieć jej o swoich uczuciach...

***

- Wiesz, czasem mam wrażenie, że gdzieś tu z nami jesteś. Że nade mną czuwasz i odganiasz wszelkie złe duchy. Anto jakoś sobie poukładał życie, ale już nie jest taki sam. Ja też nie jestem... Oj, Karina, widzisz, co narobiłaś? - uśmiechnął się gorzko. Zapalił znicz i odmówił modlitwę, a potem poszedł na trening.
         Bo czasem nie ma miejsca na wątpliwości. Lepiej się nie zastanawiać i nie działać wbrew sobie.

_______________________

Chciałyście Antosia, to macie. Mówiłam, że nielogiczny. Najbardziej rozbraja mnie jednak fakt, że wspominałam w nim o dzisiejszym meczu. A pisałam to jakieś dwa miesiące temu. Zobaczymy, czy mam jakieś zadatki na jasnowidza. A jak ktoś przeze mnie wpadnie w dekadencki nastrój czy deprechę, to przepraszam. Ale to na górze jest niczym w porównaniu z drugim, dłuższym opowiadaniem. Oczywiście, SIECIĄ NIEPOROZUMIEŃ Ono miażdży wszelkie systemy.

Cóż, umieram fizycznie, psychicznie jakoś ciągnę. A w głowie mnóstwo chorych pomysłów, ale to już niektórzy wiedzą. Na razie jednak muszę trochę odpocząć od tego. Opublikuję to, co uwiera mnie w Worda, a potem zobaczymy.

Łasko, Atanasijevic, Kubiak, Wlazły - tyle mi w tej chwili zostało. Oczywiście wszystkie historie się ukażą, z kolejnością różnie bywa. Bo na przykład Rouzier był dziewiąty, a tutaj jest szósty. Wszystko, żebyście były zadowolone. :)

Tutaj widzimy się za tydzień, a na SIECI już w niedzielę.

                                                                Pozdrawiam, Commi.