Peccata capitalia; superbia

Peccata capitalia*

Superbia**

MUZYKA 

Zachłyśnięcie się swoimi sukcesami, zwycięstwami, sławą i porażkami innych to nic trudnego. Nie ma nic nieludzkiego w pewności siebie i wysokim mniemaniu o sobie. Jest jednak granica pomiędzy pewnością w swoim postępowaniu a pychą. Bardzo cienka granica.

***

         Wreszcie się skończył ten cały cyrk i wielki szum wokół siatkówki. Wreszcie dadzą im spokój, będą krytykować, dymisjonować, wyrzucać z kadry, przywracać do niej, ale dadzą spokój im, zwykłym ludziom, którzy też popełniają błędy, którzy też potrafią zachłysnąć się sukcesem i popaść w pychę. On, z charakteru już tak miał, wierzył w swoje możliwości, nie tylko siatkarskie, i tego nie ukrywał. Mówił to, co myślał, nie patrzył wstecz i starał się niczego nie żałować.

            Przy takiej pewności siebie porażka bolała podwójnie. Podwójnie odczuwał ból z nią związany. Przecież byli taką doskonałą drużyną! Bez żadnej skazy, grali najlepszą siatkówkę na świecie, nikt nie potrafił ich pokonać. Do czasu…

            Zadziwiające jest to, jak bardzo on był podobny do ogólnego wizerunku drużyny. Też był bez skazy, grał fenomenalnie, nikt nie potrafił go pokonać w żadnej kategorii życia. Do czasu…

            Ona nie była nikim sławnym, nikim znanym, nikim poważanym, nikim istotnym. Była nikim. A już na pewno dla kogoś takiego jak on.

            Słońce chyliło się ku zachodowi, świerszcze zaczynały przygotowania do swojego codziennego koncertu, komary wyruszały na żer, ćmy lgnęły do światła, parki zapełniały się podchmielonymi osobnikami płci męskiej i żeńskiej, świat zmieniał swoje oblicze. A ona wciąż tak samo siedziała na ławce w parku i obserwowała szarą codzienność, którą widziała w kolorowych barwach. Niepoprawna optymistka, artystka, a może po prostu dziewczyna, która zaznała w życiu tyle cierpienia, że więcej nie zniesie i ukrywa się pod maską śmiechu i dobroci?

            Złość to za mało. Wkurzenie też nie odda tego, co w nim się tliło. Wkurwienie to zbyt wulgarne i kolokwialne. Jednym słowem nie da się opisać jego odczuć. Gorycz porażki była nie do zniesienia, psychiczny ból rozsadzał serce, czaszkę i wszystkie inne organy jego ciała. Nie chciał z nikim rozmawiać, z nikim się widzieć, nie chciał słuchać pocieszeń, wspomnień o Lidze Światowej. Więc po co poszedł do parku?

            Wstała z ławki i zaczęła powoli zmierzać w kierunku swojego pełnego artystycznych wizji mieszkania. Idąc, jak zwykle zapatrzona była w szare i popękane płyty chodnikowe, nic dziwnego więc, że nie zauważyła dwumetrowego, podirytowanego bruneta i wpadła wprost na jego klatkę piersiową.

- Prze… - wybąknęła, ale posłał jej tak srogie spojrzenie, że momentalnie zamilkła.

- Uważaj, jak łazisz, sieroto – prychnął złowrogo.

- Nie nazywaj mnie sierotą, bałwanie – ocknęła się szybko i nie pozostała mu dłużna w obrażaniu.

- Przecież nią jesteś – parsknął idiotycznym śmiechem.

- Lepiej się zastanów nad znaczeniem tego słowa, pseudosiatkarzyku – próbowała opanować napływające do oczu łzy, z marnym skutkiem.

- Ja… - zająknął się, gdy zobaczył ciecz wypływającą z jej lazurowych oczu i dotarło do niego, co powiedział. – Przepraszam, nie chciałem, naprawdę.

- Mam w dupie twoje przeprosiny – wrzasnęła. – Tylko następnym razem zastanów się, co mówisz – i odeszła, tak po prostu odeszła, zostawiając go z własnymi myślami.

            Złość spotęgowała jakaś przeciętna dziewczyna, która miała w głębokim poważaniu jego przeprosiny. O! nie, tak się ze Zbigniewem Bartmanem nikt nie będzie zabawiał. Podbiegł do niej i złapał za nadgarstek, a jej oczy były coraz bardziej przeszklone.

- Czego ty ode mnie chcesz? – zapytała ze złością, chociaż w jej spojrzeniu był tylko smutek.

- Przyjmij moje przeprosiny – powiedział całkiem łagodnie. Chyba postawił to sobie za punkt honoru. Od kiedy to zależało mu na dobrych relacjach z kimkolwiek? A z zupełnie obcą dziewczyną? To nie w jego stylu.

- Niczego od ciebie nie przyjmę, jesteś wredną kreaturą, która myśli, że każda dziewczyna będzie na jej skinienie.

- Nawet mnie nie znasz, a osądzasz – stwierdził z wściekłością.

- Znam cię aż za dobrze – uśmiechnęła się szyderczo i ruszyła przed siebie.

            Te lazurowe oczy, ten ledwie zauważalny tatuaż na karku, ten miarowy krok, te malinowe usta, ten pieprzyk na prawej dłoni, wszystko się zgadzało. Tylko ta złośliwość i rubinowe włosy zupełnie mu nie pasowały. Ta cudowna Amelia taka nie była. Nie mogła się tak zmienić.

Ardua prima via est.***

* Siedem grzechów głównych

** Pycha

*** Pierwsza droga jest trudna

____________________

Przyszła wena, kazała napisać, a Word kazał opublikować. Nie wiem po co, ale ja tak mam. To jest coś zupełnie innego. Nie wiem, czy kogoś to ucieszy, ale widzimy się za dwa dni. Myślę, że niektórzy zorientowali się już, że to będzie miało siedem części. Ale to jest króciutkie, publikować coś takiego siedem tygodni, to też byłby grzech. Uwierzcie, chciałam napisać o kimś innym niż Zbychiał, ale nikt inny mi tu nie pasował.

Ja Sylwestra bojkotuję i dobrze mi z tym, ale Wam życzę szampańskiej zabawy! Szczęśliwego Nowego Roku, kochane.:*

Pozdrawiam, Commi.