Peccata capitalia; ira

Peccata capitalia

Ira*

MUZYKA

            Nad emocjami nie zawsze można zapanować, czasami są siłą, która doprowadza do destrukcji nie tylko nas, ale także nasze otoczenie. Złe uczucia pchają nas do czynów, których całkowicie zdolni do myślenia nigdy byśmy nie popełnili. Tak rodzi się gniew.

***

            W zawrotnym tempie, mało co nie doprowadzając do wypadku, przyjechał do Rzeszowa. Nie wiedział, gdzie szukać Amelii, więc postanowił odwiedzić Bartmana, jego można było znaleźć dużo łatwiej. Wystarczyło podpytać odpowiednie osoby i wszystko było jasne. Zaparkował auto i rozejrzał się po osiedlu, szukając nowoczesnego apartamentowca. Inna sprawa, że tam były same apartamentowce. Po kilku minutach trafił jednak w wyznaczone przez siebie miejsce. Ze złością na ustach naciskał dzwonek. Gdyby był ludzką twarzą, to rozgrzałby się do czerwoności.

- Czego? – otworzył mu wściekły Bartman, ale gdy tylko go zobaczył nieco się uspokoił. – Wejdź – zaprosił go gestem ręki i zaprowadził do salonu.

- Gdzie ona jest? – zapytał.

- Nie wiem. Wiem tylko, że mieszka w Rzeszowie, często można ją też spotkać w parku.

- Tak, to zauważyłem – uśmiechnął się pod nosem.

- Może miała tu jakąś rodzinę czy coś.

- Tak, miała tu ciotkę.

- No, to może tam zacznij szukać.

            Michał natychmiastowo podniósł się z fotela i ruszył z nadzieją w stronę drzwi.

- Misiek – zaczął niepewnie Bartman.

- No…

- To da się jeszcze odratować? – zapytał z żalem w głosie.

- Nie wiem… Wybacz, ale mam teraz nieco ważniejszą sprawę na głowie. Ty mi stąd raczej nie uciekniesz – zaśmiał się i chciał wychodzić, ale Zbyszek go przytulił. Tak po bratersku, dodając mu otuchy.

- Uda wam się, wierzę w to – powiedział jeszcze i wypuścił Kubiaka z ramion, a ten posłał mu pojednawcze spojrzenie.

            Mknął przez rzeszowskie ulice, szukając odpowiedniego adresu. Trafił w końcu do kamienicy, którą zamieszkiwała ciotka Amelii. Na chwilę przystanął i przyszły do niego wątpliwości. Bo co miał jej powiedzieć? Jak miał w słowach wyrazić swoją tęsknotę i wszystko to, co przeżywał przez te miesiące? To było niewykonalne, ale mimo wszystko stanął przed jej drzwiami. Zapukał lekko, jakby bał się, że drzwi się rozpadną przy każdym mocniejszym stuknięciu. Zapukał znowu, ale nikt nie odpowiadał.

- Amelia, wiem, że tam jesteś, otwórz, proszę cię.

            To on, słyszała jego ciepły głos, który wypowiadał jej imię. Marzyła, żeby robił to codziennie rano, budząc się przy jej boku. Marzyła, by był z nią już na zawsze. Ale było za późno. Opętał ją gniew na samą siebie, nie potrafiła sobie wybaczyć, że zraniła tak cudownego człowieka, że była powodem jego cierpienia. Ona, ta niepoprawna optymistka, która we wszystkich widziała dobro, sama roznosiła zło. To wszystko ją przerastało, miała nikogo nie krzywdzić, nie ranić, a jednak nie zapanowała nad sobą w odpowiednim momencie. Łykała po kolei tabletki, a przed oczami ciągle miała obraz uśmiechniętego Michała, ich pierwszego pocałunku, wieczornych spacerów, nocy spędzonych przed telewizorem, zwycięskich meczów. Wszystkie dobre momenty przewijały się, by po chwili zostać zastąpione jedną, najgorszą w jej życiu sceną. Sceną zdrady. Nie mogła sobie tego wybaczyć, było już za późno.

            Usłyszał dźwięk tłuczonego szkła i rozgniewany wyważył drzwi. Znalazł ją nieprzytomną w salonie, w ręku miała fiolkę leków nasennych. Zrozpaczony dzwonił po pogotowie, próbując ją ocucić. Patrzył jak karetka na sygnale odjeżdża spod kamienicy i miał wrażenie, że ktoś wydziera mu część serca. Wrócił do mieszkania po jej rzeczy, wierzył, że będą jej potrzebne, że to wcale nie jest koniec. Siedział samotnie pod salą szpitalną i czekał na jakiekolwiek wieści.

- Michał, co się stało? – usiadł obok niego Bartman.

- Próbowała popełnić samobójstwo, nałykała się tabletek nasennych – powiedział rozpaczliwie i uderzył pięścią w ścianę.

- Amelia? Przecież ona zawsze była taka silna. Boże, to wszystko moja wina, wszystko przeze mnie – szeptał z niedowierzaniem.

            W tym samym momencie z sali wyszedł lekarz, wzrok siatkarzy momentalnie powędrował na siwego mężczyznę z okularami na nosie. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, była jakby z kamienia.

Longius aut propius mors sua quemque manet**

*Gniew

**Dalej, czy bliżej, śmierć czeka na każdego

_____________________

Ej, Kubiak nie jechał pijany, przecież spał. xD Ale znacie mnie już i wyczuwacie, że zazwyczaj musi się coś w takiej sytuacji stać. Amelia, no cóż, nie wypowiem się na jej temat, zrozumiecie wszystko w piątek, gdy przeczytacie ostatnią część. Tak, ostatnią.

Yhm, siatkówka zaczyna mnie wkurzać. To nie wróży nic dobrego, ale może ten odpoczynek dobrze mi zrobi. Chociaż wyjazd w trakcie play-off LM mnie nie kręci, ale wyjścia nie mam. No, to do piątku, kochani. Wtedy będziecie mnie mieć aż za dużo.:D Ostatnia część Amelii i jeszcze Oliwia. Że też Was to nie męczy. Podziwiam Was, że to wszystko czytacie.

Przekroczyliśmy 20000 wyświetleń? Wow. Jestem mile zaskoczona.^^ A po mojej głowie krąży mnóstwo pomysłów.:D O czym niektórzy się co chwilę przekonują. Swoją drogą, zastanawiam się, co takiego jest w historii z Winiarskim, że ją tak w ankiecie oblegacie? :P

Pozdrawiam, Commi.