Peccata capitalia; gula

Peccata capitalia

Gula*

MUZYKA

Człowiek nie zna umiaru, nie potrafi wytyczyć sobie odpowiednich granic. A nawet jeśli je wytycza, to zbyt łatwo pozwala sobie na ich przekraczanie. Tak rodzi się nieumiarkowanie nie tylko w jedzeniu i piciu.

***

            Ocknął się z zamyślenia i chciał za nią pobiec, ale jej już nigdzie nie było. Biegał po całym parku, na próżno. Nie miał już siły, poddał się i wrócił do Jastrzębia. Wszedł do mieszkania, a nogi natychmiastowo zaprowadziły go do kuchni, ręce same podążyły w stronę szafki, a usta same rozchyliły się, by wchłonąć „uzdrawiającą” ciecz, jaką była w tym przypadku czterdziestoprocentowa, polska wódka. Wydawało mu się, że tylko to jest w stanie go ukoić, uśmierzyć ból i pozwolić zapomnieć o swojej głupocie i lazurowych oczach Amelii. Jedyne na co mu alkohol pozwolił to teoretycznie spokojny sen, w którym przewijały się najważniejsze osoby z jego życia.

            Wpadła do mieszkania ciotki, która akurat wyjechała, zatrzasnęła drzwi, a potem się o nie oparła i osunęła na ziemię. W głowie ciągle dudniły jej słowa Kubiaka, wciąż czuła jego twarz, którą niedawno tuliła, przed oczami nadal tkwił obraz zniszczonego, zagubionego i cierpiącego człowieka. Nie mogła tego dłużej znieść, z bezsilności prawie zaczęła płakać, ale nie tym razem. Amelia Borowska miała być silna i miała nie popadać w rozpacz. Weszła do salonu, a jej wzrok automatycznie padł na barek, wyjęła z niego butelkę wina i usiadła na kanapie. Z początku trunek sączyła powoli i spokojnie, ale z czasem zaczęła być coraz zachłanniejsza, łyk za łykiem, a w tle ckliwe melodie romantycznych ballad. Po dwóch godzinach takiej „zabawy” zasnęła, a w jej snach ciągle przewijali się Kubiak, Bartman i jej zmarli rodzice.

            Nie wiedział już, na kogo jest wściekły. Na Anię? Na Michała? Na siebie? Czy może w ogóle na Amelię? Nieważne było jednak źródło złości, ważne było jej uspokojenie. A jak najlepiej uspokoić skołatane nerwy i wrzeszczące serce? Zaraz po wejściu do pustego mieszkania jego wzrok padł na lodówkę, wyjął z niej butelkę wytrawnej whisky, którą dostał po wygraniu Ligi Światowej. Poszedł do sypialni, usiadł na łóżku i spokojnie, szklaneczka po szklaneczce wypijał cały trunek. Wcale nie ukoiło to jego nerwów czy serca, jedynie pozwoliło zasnąć. A w jego snach była tylko Ania i jej piękny, szczery uśmiech.

            Skołowana, zdezorientowana, przerażona i zagubiona. Nie mogła zapomnieć słów Michała i jego szyderczego śmiechu, jednocześnie ciągle widziała twarz Zbyszka, który mówił jej, że ją kocha, że jest tą jedyną, że chce dzielić z nią życie. Zagubiła się, nie wiedziała, komu ufać. Zdawała sobie sprawę z tego, że prawda jest gdzieś po środku, że Bartman naprawdę kiedyś był taki. Ale czy się zmienił? Tego nie mogła jednoznacznie stwierdzić i to ją najbardziej bolało. Włączyła telewizor, akurat leciała jakaś denna komedia romantyczna. Poszła do lodówki, z której wyjęła opakowanie lodów czekoladowych. Oglądając film, pochłonęła je całe, nie zwracając uwagi na płynące łzy. Zmęczona usnęła na kanapie. A w jej snach pojawiał się Zbyszek i gromadka dzieci, ich dzieci.

            Usłyszał dzwoniący telefon, który gwałtownie wybudził go ze snu. Zaspany odebrał i wycharczał:

- Słucham.

- I co? Zadowolony jesteś z siebie? – usłyszał gniewny głos Bartmana.

- A ty byłeś? – prychnął.

- Do jasnej cholery, dobrze wiesz, że nie! – w wyobraźni widział, jak Zbyszek zaciska pięści.

- No, to sam odpowiedziałeś sobie na pytanie. Nie jestem zadowolony, ale to było silniejsze ode mnie – powiedział skruszony.

- Tylko, że teraz obaj jesteśmy w ciemnej dupie!

- Widziałem ją…

- Kogo?

- Amelię.

- No, przecież mieszka w Rzeszowie.

- I ty o tym wiedziałeś?! – krzyknął zdenerwowany.

- No, tak. Próbowałem ci powiedzieć, ale… - nie pozwolił mu dokończyć. Rozłączył się, wziął kluczyki i wsiadł do auta.

Magnum incendium saepe parva scintilla**

 * Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu

** Często mała iskra powoduje wielki pożar

_________________________

Najdziwniejszy i najtrudniejszy rozdział tej historii. Teraz już jedziemy z górki ku końcowi. Pozdrawiam Zbigniewa B., który kontuzję leczy w Złotych Tarasach. No cóż, przynajmniej wiemy, że na próżno do szukać teraz w Rzeszowie. Ale żebym nawet go sklepu nie mogła na spokojnie iść, bo siatkówka mnie prześladuje? Stałam tak koło niego i miałam ochotę wybuchnąć śmiechem. Na szczęście wytrzymałam tych kilkanaście sekund, gdy mojej koleżance podarował swój cudowny autograf. Dziękuję, dobranoc. Tyle z moich siatkarskich przygód na dziś. A w centrum Warszawy łatwiej o siatkarza Resovii niż Politechniki.xD No, to do środy.:)

Pozdrawiam, Commi.