Iluzja świąt

Nienawidził świąt. Nienawidził świąt w takim wydaniu, skomercjalizowanym, wyzutym ze wszelkiej wyjątkowości, opartym na pieniądzach i tandetnych muzyczkach w centrach handlowych. Gdyby mógł zmienić coś na świecie, zacząłby od podejścia ludzi do świąt Bożego Narodzenia. Dla niego to ma być czas spokoju, wyciszenia, spotkania z najbliższymi, a nie zebrania całej rodziny w wielkim salonie i przekrzykiwania się, kto więcej zarobił w tym roku, kto osiągnął większy sukces albo kto zamierza się wreszcie ustatkować. O tak, tego ostatniego nie cierpiał najbardziej. Nie miał siły kolejny rok z rzędu odpowiadać na to jedno, kluczowe dla całej rodziny pytanie: „Kiedy ty, Dawidku, w końcu znajdziesz dziewczynę?! Jak tak dalej pójdzie to zostaniesz starym kawalerem!”. Zawsze przerażała go ta rodzinna panika, wynikająca z faktu, że w wieku dwudziestu jeden lat nadal nie był w żadnym poważnym związku. Ale to jeszcze nie czyni z niego starego kawalera! A nawet jeśli? To czy świat na tym ucierpi? Czy on sam w ogóle na tym ucierpi? Och, od tych wszystkich okropnych paplanin, ciotek, wujaszków i kuzynów, zdecydowanie bardziej wolałby kolejny trening. A tu jak na złość, całe święta ma wolne. „Och, czyż to nie cudowne?! Spędzisz z nami całe dwa dni, synusiu!” - nadopiekuńcza matka tylko dolewała oliwy do ognia. Czuł, że to będą kolejne iluzoryczne święta, że kolejny raz nie poczuje ich magii, o której trąbią w tych wszystkich wigilijnych opowieściach.

Wracał właśnie z porannego, wigilijnego treningu, na którym było więcej mówienia o planach na święta, niż samego trenowania. Nawet dwudziestu, rosłym facetom udzielała się ta atmosfera, a jemu nie. Nie potrafił tego zrozumieć. Nie miał ochoty jechać do domu, wolałby przesiedzieć ten wolny czas na kanapie, gapiąc się w telewizor i jedząc pizzę. Uznałby to chyba za pożyteczniejszy sposób spędzenia czasu, a przynajmniej miałby z tego większą przyjemność. Gdy tylko wszedł do domu, udał się do swojej sypialni, ponieważ był zbyt zmęczony, aby od razu wyruszyć w podróż do rodzinnego Jasła, tym bardziej, że przecież nie miał na to ochoty. Kilkadziesiąt minut drzemki jeszcze nikomu nie zaszkodziło.

Obudził się zdezorientowany, spojrzał przerażony na zegarek, okazało się, że jest już szesnasta trzynaście, a matka dzwoniła do niego jakieś jedenaście razy. Prędko wstał z łóżka i pospiesznie zaczął się przebierać, dzwoniąc jednocześnie do mamy. Piętnaście razy musiał ją przepraszać i obiecywać, że przybędzie jak najszybciej. Dopiero wsiadając do samochodu, zdał sobie sprawę z tego, że zapomniał kupić prezenty swoim młodszym braciom. W tej całej nienawiści do świąt zaszedł aż tak daleko, że niechcący zabrał małym dzieciom przyjemność. Stwierdził, że i tak dostaną mnóstwo prezentów, więc nawet nie zauważą, że przybył z pustymi rękami. No, może tylko matka będzie przez całe święta krzywo na niego patrzyła. Ostatecznie już nie kombinował, tylko chciał jak najszybciej dotrzeć do domu.

W połowie drogi musiał jednak zajechać na stację, żeby zatankować, a przy okazji załatwić inne potrzeby. Gdy przechodził obok damskiej łazienki usłyszał cienki i przeraźliwie przejmujący szloch. Nie potrafił przejść obok niego obojętnie. Sądził, że to może jakaś pracownica, ale przez lekko uchylone drzwi zobaczył, że nie ma żadnego uniformu ani plakietki, więc musiała być kimś z zewnątrz. Kimś, kto płacze w wigilię na stacji benzynowej. Sumienie i przekonania mówiły mu, że nikt nie może w taki dzień płakać, a tym bardziej być sam. Wbrew wszelkim konwenansom wszedł do damskiej toalety, jego oczom ukazała się piękna, brązowowłosa dziewczyna o głębokich, zielonych oczach, to, że lśniły w nich łzy, tylko dodawało im uroku. Spojrzała na niego zdziwiona i przerażona, on uśmiechnął się przyjaźnie i wyciągnął do niej rękę, szepcząc: „Chyba nie będziesz tu siedziała całą noc”. Sama nie wiedziała, co na nią tak podziałało, ale wstała, ujmując dłoń nieznajomego chłopaka. Ostatecznie chyba przekonała ją wizja spędzenia całej nocy w zimnej toalecie gdzieś na odludziu.

Zaprowadził ją do samochodu, kazał usiąść na miejscu pasażera, a po trzech minutach przyniósł jej ciepłą kawę.

- Nie wiem, czy wolisz z cukrem, czy z mlekiem, więc przyniosłem oba – dodał z rozbrajającym uśmiechem, podając jej papierowy kubek, wypełniony aromatyczną cieczą.

- Czy to jest porwanie? – odezwała się po raz pierwszy, odkąd ją zobaczył. Znieruchomiał na dźwięk jej głosu. Był tak delikatny, śpiewny, melodyjny, ciepły, a jednocześnie przepełniony żalem, smutkiem i rozczarowaniem.

- Nie, no co ty! – zaprzeczył, gdy tylko doszedł do siebie. – Po prostu… Po prostu usłyszałem twój płacz i się przejąłem. Wiesz, w taki dzień jak ten nikt nie powinien być sam… Pomyślałem, że może potrzebujesz pomocy… Ja… Sam nie wiem, dlaczego to zrobiłem. – Mieszał się w zeznaniach, ale poczuł ulgę na widok bardzo delikatnego, ledwie zauważalnego uśmiechu dziewczyny. W zasadzie mogło go wcale nie być, ten uśmiech mógł być tylko wytworem jego wyobraźni opanowanej lękiem.

- Więc twierdzisz, że otworzyłeś te drzwi z czystej chęci pomocy? Bez żadnych ukrytych zamiarów? – dopytywała zdziwiona.

- Słowo harcerza! – Uniósł dwa palce prawej ręki do góry, jakby faktycznie miał właśnie składać harcerską przysięgę. – Jestem niewinny jak baranek na ofiarę! Naprawdę.

- Spokojnie, wierzę ci. Nie wiem czemu, ale wierzę – stwierdziła, wlewając nieco ciepła do jego serca.

- Może ty mi teraz powiesz, dlaczego tam siedziałaś i płakałaś… Nie chcę być wścibski, no ale wiesz…

- Nie lubię świąt, po prostu ich nienawidzę – wycedziła przez zęby, momentalnie stając się zdenerwowana. – Mam dość tej szopki, nic więcej.

- Mam dokładnie tak samo! Ta cała komercja mnie dobija, przeraża, odechciewa mi się żyć w takie święta!

- Sam widzisz… Nie wytrzymałam już i nerwy mi puściły, ot co. Nie mogłam wytrzymać tej przeklętej iluzji, bo to nie święta, to iluzja świąt.

Przytaknął delikatnie głową, ale już nic nie mówił. Oboje pogrążeni w myślach, trwali w nieprzeszkadzającej nikomu ciszy, która wręcz sprawiała im przyjemność. Czuli, że nie muszą rozmawiać, by myśleć podobnie. Cisza ta trwałaby jeszcze długo, gdyby nie gwałtowny ruch dziewczyny, która skończyła pić kawę.

- Ile jestem ci za nią winna? – zapytała, wskazując na pusty kubek.

- Nic, uznajmy to za prezent świąteczny – odparł bez zastanowienia.

- Cóż, w takim razie już pójdę – oznajmiła. W sercu Dawida pojawiło się dziwne ukłucie. Nagle poczuł, że nie może jej tak zostawić, że to nie może być koniec.

- Poczekaj! – krzyknął delikatnie. – Ja… - podrapał się teatralnie w głowę, co teraz już na pewno wywołało na jej twarzy lekki uśmiech. – Tak pomyślałem, że może spędzimy razem Wigilię, skoro oboje nie lubimy świąt w takim wydaniu… Co ty na to?

- Widzę, że jechałeś do rodziny – stwierdziła, wskazując na trasę, którą pokazywała nawigacja. – Mną się nie przejmuj. Jedź do nich i spędź miło ten czas. Wesołych świąt – powiedziała, uśmiechając się krzywo i pociągając za klamkę.

- Nie! Czekaj. Proszę! – Zatrzymała się w pół kroku i odwróciła się do niego, patrząc wyczekująco. – Ja wcale nie mam ochoty do nich jechać. Mam mieszkanie w Kielcach, moglibyśmy tam pojechać i spędzić razem ten czas… - Spojrzała na niego spode łba, a on dopiero wtedy zdał sobie sprawę z tego, jak głupio zabrzmiały jego słowa. – Nie, to nie tak! Nie o to mi chodzi. Po prostu potrzebuję odmiany, nie mam siły co rok powtarzać tego samego scenariusza, proszę, uwierz mi.

- Cóż, może jestem głupia, ale zgoda, też nie mam siły się powtarzać. – Wsiadła ponownie do samochodu i ruszyli w podróż powrotną.

Dryja napisał tylko sms-a do matki z informacją, że nie dojedzie na Wigilię i żeby się nie przejmowali, bo przygarnie go kolega z drużyny, i wyłączył telefon. Nie chciał być zasypywany niekończącymi się pytaniami, błaganiami i życzeniami. Jechali w ciszy, praktycznie ze sobą nie rozmawiając, ale, tak jak poprzednio, nie przeszkadzało im to. Mieli wrażenie, że gdzieś w innym świecie porozumiewają się ich myśli i to one przejmują ten wysiłek rozmowy. Na dziesięć minut przed końcem podróży siatkarz uderzył otwartą dłonią w czoło.

- Stało się coś? – zapytała dziewczyna.

- Właśnie sobie przypomniałem, że w domu nie mam praktycznie żadnego jedzenia! Co ze mnie za idiota. A teraz już wszystko pozamykane… Przepraszam… Wszystko zepsułem.

- Spokojnie, nie chwaląc się, jestem mistrzynią w kuchni, potrafię zrobić coś z niczego.

Miała rację. Tylko dzięki niej nie spędzili tego wieczoru nad suchym, starym chlebem. Z paczki makaronu, kilku warzyw i sera zrobiła bardzo smaczne danie, które służyło im za wszystkie dwanaście potraw wigilijnych. Ale zaczęli tradycyjnie, od opłatka, nie potrafili pokonać tej tradycji.

- Droga… - zaczął Dawid, ale zaraz się zatrzymał.- Właściwie to jak ty masz na imię? – zapytał, a zaraz potem się roześmiał.

- Monika, drogi… A ty jak masz na imię? – również lekko się zaśmiała.

- Dawid, droga Moniko.

Potem składali sobie życzenia, błądzili jak dzieci we mgle, bo nic o sobie nie wiedzieli, ale ich życzenia okazały się bardzo trafne, jakby znów gdzieś w odległej rzeczywistości wymienili wszystkie swoje najskrytsze marzenia i myśli.

Siedzieli przy malutkiej choince z kilkoma lampkami i jedli danie przyrządzone przez dziewczynę oraz pili czerwone wino. Nie była to tradycyjna wigilia i oboje byli tego świadomi, ale przecież potrzebowali odmiany, którą los ewidentnie im zafundował. Po posiłku usiedli na kanapie i zaśmiewali się, oglądając po raz kolejny kultowego „Kevina samego w domu”. Niewiele ze sobą rozmawiali, wystarczała im obecność drugiego, żeby nie czuć się przytłoczonym tymi świętami, aby czerpać z nich chociaż minimalną przyjemność. Około dwudziestej trzeciej Dawid zauważył, że Monika zasnęła, opierając głowę o jego ramię. Uśmiechnął się pod nosem, a potem bardzo delikatnie ją podniósł i zaniósł do swojej sypialni, a sam wrócił do salonu, zgasił telewizor, choinkę i światło, a chwilę potem poszedł w jej ślady i słodko spał.

Rano obudził się i dłuższą chwilę mocno zastanawiał się nad tym, co się dzieje, zanim przypomniał sobie wszystkie wydarzenia z wczorajszego dnia. Gdy tylko dotarły do niego wszystkie informacje, ruszył w stronę swojego pokoju, aby sprawdzić, czy Monika istnieje naprawdę, czy była tylko snem. Ale ona tam była naprawdę, w momencie jego wejścia, ona akurat otworzyła oczy i pierwszym, co ujrzała, był jego szeroki, niedowierzający uśmiech.

- Witaj, Moniko – szepnął, nadal stojąc w drzwiach.

- Witaj, Dawidzie – szepnęła, uśmiechając się lekko.

Po kilkunastu minutach stali przed lodówką i dochodzili do wniosku, że z pustego to ani Salomon, ani Monika nie naleje, więc jeśli nie chcą umrzeć z głodu, to muszą znaleźć jakiś czynny sklep. Na szczęście gdzieś na drugim końcu Kielc były otwarte małe delikatesy. Zrobili razem szybkie zakupy i wrócili, by przyrządzić, jakby nie patrzeć, świąteczne śniadanie. W ich wydaniu była to jajecznica z boczkiem i pomidorami. Ale nie zawartość posiłku była najważniejsza, tylko atmosfera w jakiej się go spożywa. Co chwila posyłali sobie ukradkowe spojrzenia, rumienili się, uśmiechali i tak w kółko. Praktycznie bez słów. Jak w niemym kinie. Tak, można pomyśleć, że byli bohaterami jakiegoś starego, niemego filmu, któremu towarzyszy tylko delikatna muzyka.

To wszystko uległo zmianie wieczorem w pierwszy dzień świąt, gdy znów siedzieli przed telewizorem, otuleni kocem, jednak w odpowiednim dystansie od siebie. Tę niepisaną umowę ciszy wypowiedziała Monika, która zbliżyła się do Dawida, oparła głowę o jego ramię, tak jak dnia poprzedniego. Dryja pomyślał, że znów zasnęła, ale zanim zdążył to sprawdzić, ona zaczęła mówić.

- Wiesz, nie zawsze miałam wstręt do świąt. Jako małe dziecko bardzo je lubiłam i faktycznie były dla mnie magiczne, czerpałam z nich mnóstwo radości. Wyczekiwałam pierwszej gwiazdki, zostawiałam ciastka dla świętego Mikołaja, śpiewałam kolędy, cieszyłam się tym wszystkim, ale wiesz… Gdy miałam kilkanaście lat moi rodzice zginęli w wypadku, wracając w wigilię z pracy. Od tamtej pory nienawidzę świąt. Spieszyli się do mnie, spieszyli się, by zasiąść do świątecznego stołu, ale przed Panem Bogiem nie zdążyli uciec. W Wigilię? Wyobrażasz to sobie? Umrzeć w Wigilię, coś okropnego. Kilka lat spędziłam w domu dziecka, a gdy z niego wyszłam, próbowałam sobie ułożyć życie, ale nic mi z tego nie wychodziło i tak o to wylądowałam zapłakana na stacji benzynowej, gdzie mnie znalazłeś. Nawet nie wiem, dlaczego ci to mówię.

Chłopak spojrzał na nią z niedowierzaniem. Nie sądził, że tak delikatna dziewczyna, mogłaby znieść tyle cierpienia i to w tak krótkim czasie. Wziął ją w ramiona i mocno przytulił, nie potrafił wykrztusić z siebie ani słowa, trwali tak kilka minut, aż ona szepnęła „Przepraszam” i chciała wstać, ale on jej nie pozwolił, złapał ją za rękę i jeszcze raz zamknął w swoich silnych ramionach. Dziewczyna poczuła się bezpieczna jak nigdy, choć praktycznie go nie znała, miała wrażenie, że wie o nim wszystko i może mu stuprocentowo zaufać. Tę noc kanapa w salonie musiała spędzić samotnie. Monika zasnęła wtulona w ramiona człowieka, którego znała niecałe dwa dni. Było to dla niej dziwne, ale nie przejmowała się tym, chciała być po prostu choć przez chwilę szczęśliwa, a przy nim tak właśnie się czuła.

W drugi dzień świąt Dawid wyciągnął dziewczynę na spacer. Chciał podzielić się z nią swoją radością życia, którą na co dzień emanował, tylko w święta robił się taki niemrawy. Biegali po parku, rzucając w siebie śnieżkami, omijając bawiące się dzieci, które uśmiechały się do nich oraz patrzących z pobłażaniem staruszków. Oni istnieli tylko dla siebie nawzajem, cała reszta świata ich nie interesowała.

- Ulepimy dziś bałwana! – zanuciła Monika. – No, chodź, zrobimy to!

- Naprawdę? – zaśmiał się Dawid.

- No, tak. Ulepimy! Takiego wielkiego bałwana jak ty! Jesteś idealnym pierwowzorem! – zaśmiała się, puszczając do niego oczko.

- Chodziło mi o tę piosenkę. Byłaś na tym w kinie? – zapytał.

- Cóż… - pokręciła bezradnie głową. – Szukałam atmosfery świąt na wszelkie sposoby.

- Popatrz, to zupełnie tak jak ja. – Podszedł do dziewczyny od tyłu i ją przytulił. Gdy ona napawała się jego oddechem przy swoim uchu, on natarł jej całą twarz śniegiem.

- O nie! Ty bałwanie! – krzyknęła, otrzepując twarz ze śniegu. – Masz przekichane! Niech no ja cię dorwę!

I tak zaczęła się kolejna bieganina po parku, a bałwana i tak nie ulepili. Najwyraźniej wystarczył im ten jeden, w postaci Dawida.

Po kolacji po raz kolejny usiedli na kanapie, tym razem od razu wtuleni w siebie nawzajem. Oglądali jakąś komedię romantyczną, ale żadne z nich nie było zbyt zainteresowane akcją filmu. Dawid wpatrywał się w sufit i chyba szukał na nim plam, których musiałby się pozbyć po nowym roku. Monika natomiast podziwiała zielony, zdrapany lakier na swoich paznokciach. W pewnym momencie oboje przerwali te pasjonujące zajęcia i spojrzeli sobie w oczy. Pragnęli tego samego, choć wiedzieli, że to nie ma żadnego sensu. Ale czy miłość ma jakikolwiek sens? Nie jest przecież wytworem naszego umysłu, lecz serca.

Ich usta złączyły się w bardzo delikatnym i czułym pocałunku, ich faktura doskonale do siebie pasowała, jakby od zawsze były dla siebie stworzone, sobie przypasowane, jak puzzle. Nie poprzestali na jednym pocałunku, to był tylko początek ich dzikiego i namiętnego tańca, który z każdą chwilą stawał się coraz odważniejszy i odważniejszy. Nie przewidzieli chyba jednak aż takiego rozwoju wydarzeń. Dawid w pewnym momencie złapał Monikę w swoje ramiona i zaniósł ją do sypialni. Położył na łóżku, a potem długo się jej przyglądał, jakby oczekując zgody lub jej braku. Ona spojrzała na niego wyzywająco, a to był dla niego sygnał do działania. Całował jej szyję, dekolt, ręce, jednocześnie rozpinając jej bluzkę. Ona pozbyła się jego T-shirtu. Jej oczom ukazała się cudownie wyrzeźbiona klatka piersiowa, którą kilka dłuższych sekund podziwiała z niewypowiedzianym zachwytem. Dawid uśmiechnął się zawiadiacko i namiętnie ją pocałował. Powoli pozbywali się nawzajem swoich ubrań, ich usta co chwila spotykały się i rozstawały ponownie. To była jedna z najwspanialszych nocy w ich życiu. Zasnęli nadzy i wtuleni w siebie, pragnąc by to trwało wiecznie, choć nie ma żadnego sensu.

Rano Dawida obudził zapach kawy. Otworzył oczy, licząc, że napotka przed nimi uśmiech Moniki, ale zobaczył tylko kawę ze stacji benzynowej, identyczną, jaką on dał jej wtedy w samochodzie, a obok niej leżała kartka. „Dziękuję Ci za te święta. Sprawiłeś, że nie były iluzją. Twoja Monika…” I tylko ta kartka utwierdzała go w przekonaniu, że sama Monika nie była iluzją, bo przecież mógłby odnieść takie wrażenie. Rwał sobie włosy z głowy i zastanawiał, dlaczego uciekła. Bił się w pierś, sądząc, że to wszystko przez niego i tę noc, że to wszystko działo się za szybko. Chciał wstać i biec na poszukiwania dziewczyny, ale zadzwonił dzwonek…

Otworzył oczy, spojrzał na zegarek… Była szesnasta trzynaście, a dzwonek uparcie dzwonił. Podszedł do drzwi, w których stał kurier z jakąś przesyłką. Podpisał pokwitowanie i wrócił do pokoju. Spojrzał jeszcze raz na zegarek, szesnasta piętnaście. Na kalendarz, dwudziesty czwarty grudnia, Wigilia. Ale… Więc Monika była snem? Te całe święta były iluzją? Najlepsze święta w jego życiu były wytworem jego mózgu? Usiadł bezradny na łóżku i wpatrywał się w sufit. Kolejny raz zadzwoniła matka, tym razem odebrał. „Tak, mamo, za dwie godziny będę, przepraszam” – wybąkał do słuchawki i wstał z łóżka, licząc, że jego sen był proroczy.

_________________________

Wesołych świąt, kochani. Jak widać w te święta cuda się zdarzają i nawet Commi przemawia blogowym głosem. Znów wpadam na chwilę, żebyście o mnie nie zapomnieli.

Szczęścia, spełnienia marzeń i mnóstwa radości za równo dla sceptyków jak i zachwyconych tymi świętami.

Wasza Commi.