HISTORIA CZWARTA cz. 1

HISTORIA CZWARTA

„Na prawdziwą miłość zawsze warto czekać”

MUZYKA

Część 1

Ciężkie powroty, (nie)miłe niespodzianki i brak życiowych planów

Nerwowo rozglądam się po łódzkim terminalu i nigdzie nie mogę odnaleźć znanej mi twarzy. Czyżby nie dostała e-maila? W takim razie będę musiała ją zaskoczyć. Cały swój dobytek w postaci dwóch walizek upycham w jakiejś taksówce, kierowcy podaję adres i delektuję się ciszą. Z niemałym trudem wtaczam się na trzecie piętro. To nie tak, że nie mam kondycji, to wszystko przez te walizki. Nie myślę o takich rzeczach jak użycie dzwonka czy zapukanie do drzwi. Zgodnie ze swoim zwyczajem otwieram wrota naszego niegdyś wspólnego mieszkania, które wygląda prawie tak samo. Ale jak powszechnie wiadomo, prawie robi wielką różnicę.

- Madziulek! Moja najdroższa mordko, wróciłam! Tęskniłaś? – krzyczę na całe mieszkanie, aby przestać parę sekund później.

W tym momencie spoglądam na stół kuchenny. A co na nim widzę? Moja kuzynka i jednocześnie najlepsza przyjaciółka migdali się z kimś. Z kim? Może i nie było mnie trzy lata, ale we Francji też są media. Moja Madziula swoimi pocałunkami do białej gorączki doprowadza nikogo innego jak Mariusza Wlazłego. Tak, tego Wlazłego. Przez moją głowę przemyka nasze ulubione powiedzonko, czyli: „O żesz! Kurwa, ja pierdolę”. Jest to tak realne i namacalne, że boję się, czy przypadkiem nie wypowiedziałam tego na głos.

- Widzę, że wracam nie w porę. Mną się nie przejmujcie. Pójdę do swojego pokoju i już mnie nie ma – posyłam obojgu pokrzepiający uśmiech i ruszam w stronę mojej oazy.

- Ale… - krzyczy Madzia, jednak Mariusz zamyka jej usta pocałunkiem.

Wchodzę do pokoju, który w tej chwili jest praktycznie pusty. Nie jest zbyt duży, ale mimo wszystko przestronny. Znajduje się w nim tylko łóżko, szafa i jakieś biurko. Stop. Łóżko jest zaścielone. Czyżby jednak wiedziała o moim powrocie? Nie zwracam na nic uwagi, rzucam się na ten wygodny mebel i beznamiętnie spoglądam w sufit. Po chwili z łazienki przyległej do tego pomieszczenia, czyli, jakby nie było, mojej łazienki, wychodzi mężczyzna, półnagi mężczyzna. Jest owinięty tylko ręcznikiem, prezentuje się całkiem apetycznie. Spoglądam w górę i… O kuźwa. Te oczy poznam wszędzie. Wlazły w kuchni, Winiarski w łazience. To kto wyskoczy z lodówki? Tylko spokojnie, Aśka, tylko spokojnie – powtarzam sobie w myślach. Nie wydaję z siebie przeraźliwego pisku ani okrzyku. Zbieram w sobie resztki spokoju i mówię:

- Dobra. To na pewno wydaje ci się dziwne, dlatego teraz sobie stąd wyjdę i dam ci chwilę spokoju. Muszę poważnie porozmawiać z Magdą. Przepraszam za kłopot – uśmiecham się słodko i wychodzę z MOJEGO pokoju. - Okej. Ja jestem w stanie dużo znieść, ale do cholery jasnej, Magda. Powiedz mi, co tu się dzieje?! – krzyczę, będąc już w salonie. O dziwo, Wlazły gdzieś zniknął.

- Asiulka, spokojnie. Za chwilę ci wszystko wyjaśnię. Może się najpierw przywitamy? – Madziulka nie byłaby sobą, gdyby nie próbowała mnie udobruchać. Już po chwili wpadamy sobie w ramiona i śmiejemy się jak głupie.

- Magda, ja z Winiarem wychodzę. Będziemy wieczorem – krzyczy Wlazły.

- Dobrze, kochanie – odpowiada Magda, a mi zbiera się na mdłości.

- Dobra, możesz w końcu pomóc mi zrozumieć tę absurdalną sytuację?

Po trzydziestu minutach jej nieudolnych tłumaczeń zanoszę się głośnym śmiechem. Ta kobieta, która wydaje się być Magdą, wmawia mi, że od pół roku jest w związku z Mariuszem Wlazłym, czyli najlepszym atakującym w Polsce. Moja Madzia? Że niby ona doprowadziła do rozpadu tego idealnego związku? Jakoś nie mogę w to uwierzyć. Przecież Szampon był szczęśliwy. Bum! Przecież on ma dziecko!

- Magda, w co ty się wpakowałaś? Rozwaliłaś rodzinę! Przecież Wlazły ma dziecko!

- Ej, chwila. My się poznaliśmy dopiero po jego rozwodzie, który był z winy jego byłej żony. A z małym Mariusz widuje się prawie codziennie.

- Niech będzie, że rozumiem. Ale dlaczego mi o tym nie powiedziałaś?

- Nie chciałam mówić o tym przez telefon. O takich rzeczach rozmawia się twarzą w twarz. Ale tak w ogóle, dlaczego wróciłaś? Mówiłaś, że Francja jest taka wspaniała. Miałaś kontrakt jeszcze na dwa lata.

- Mam dość Francji, Paryża i Wieży Eiffla. To jest jedna wielka tandeta. Zerwałam kontrakt, nie mogłam patrzeć na twarz Pierre’a. Nie mogłam już z nim pracować. To było ponad moje siły.

- Co zrobił Pierre? O co w tym wszystkim chodzi?

- Co zrobił? Mam wszystko wyliczać? Proszę bardzo. Zdradził mnie z sześcioma innymi modelkami. Przynajmniej o tylu wiem. Pod szyldem naszej firmy prał brudne pieniądze. A i bym zapomniała. Płacił alimenty na dziecko, o którym nawet nie miałam pojęcia. Trzeba przyznać, że tylko ja mogłam się tak idiotycznie wpakować.

- Co teraz będzie?

- Magda, czy ty siebie słyszysz? Skąd mam wiedzieć, co będzie? Nie wiem nic oprócz tego, że za miesiąc jest pierwsza rozprawa rozwodowa. Wróciłam do Polski, bo sądziłam, że mam tu jeszcze kogoś, kto mi pomoże i swoje cztery kąty. A tu dupa. W naszej kuchni panoszy się niejaki Wlazły, z mojej łazienki wyskakuje Winiarski. A ja nic o tym nie wiem! Mogłaś mnie chociaż uprzedzić! – trochę sobie pokrzyczałam i poudawałam histeryczkę. Obracam się w stronę drzwi i widzę siatkarzy.

- Magda, przepraszam. Ja się wyprowadzę, niepotrzebnie zwalałem się wam na głowę – zaczyna Winiarski.

- Nie, nie. Mną się nie przejmujcie. Madziu, żyj sobie dalej. Ja chyba jednak pojadę do rodziców pochwalić się, jaką to mają zajebistą córeczkę. W końcu tyle osiągnęłam – kontynuuję licytację.

- Spokój, do cholery! – huczy Magda. Zmieniła się przez te trzy lata. – Żadne z was się stąd nie wyniesie. Oboje jesteście moimi przyjaciółmi i jakoś to wszystko poukładamy.

Czy ona powiedziała: „jakoś”? To „jakoś” wygląda bardzo ciekawie. Mam spędzić noc w jednym pokoju z Winiarskim, a resztę podobno ustalimy jutro rano. To się kupy nie trzyma. Łaskawie odstąpił mi łóżko, a sam postanowił spać na materacu.

- No cóż. Jeśli mamy tu spędzić noc, to może chociaż się przedstawię. Aśka Blanchard – ugryzłam się w język. – W sumie to już niedługo. Aśka Kowalska, tak brzmi lepiej – mówię z pewnością siebie. O tak, Blanchard to nazwisko utożsamiane ze złem.

- Michał Winiarski i chyba tak zostanie – uśmiecha się i podaje mi rękę.

Po tym oficjalnym teatrzyku każde z nas zajmuje się sobą. To znaczy, ja idę do łazienki, a Michał rozkłada swój „ogromny” materac. Przecież on się na tym połamię – pomyślałam i chwilę potem się za to skarciłam. Żaden facet nie będzie wzbudzał mojego współczucia! Nie zgadzam się! Po piętnastu minutach wychodzę z jedynego spokojnego pomieszczenia w tym domu i widzę, jak Michał dalej użera się z materacem.

- Może ci pomóc? – pytam wbrew swoim postanowieniom.

- Nie, dzięki. Lepiej odbierz telefon, bo nie daje mi spokoju – nie, to nie. A co do telefonu. To mam go w dupie, ale skoro nasze dobro narodowe prosi, to nie można odmówić.

- Joanno! Co ty wyprawiasz?! – słyszę francuski bełkot mojego, jakby nie było, męża.

- Pierre, mój najdroższy – co ja pieprzę? No, ale brnę dalej i zawodzę tym swoim francuskim. – Ja ratuję nas oboje. Zajmij się swoim dzieckiem, a mi daj święty spokój. Za miesiąc spotkamy się w sądzie – syczę do słuchawki, on coś tam jeszcze bredzi, ale się rozłączam. – Dupek – podsumowuję po polsku.

- Co, przepraszam? – odezwał się oburzony Winiarski.

- Oj, przecież to nie o tobie. Kazałeś mi odebrać, to odebrałam, a teraz mam jeszcze gorszy humor, zadowolony? – złość we mnie buzuje.

- Wyluzuj, kobieto. To, że jakiś Francuzik cię zdradził, nie robi z ciebie księżniczki.

- A to, że jesteś siatkarzem, nie robi z ciebie księcia. Tak w ogóle to, co ty tu robisz? Nie masz przypadkiem żony i dziecka? Chyba z nimi powinieneś być, a nie zakłócać mój spokój.

- Po pierwsze, to ty zakłócasz mój spokój. A po drugie, nic ci do mojego życia prywatnego.

- A żebyś wiedział, że nic. Tylko, że ciebie też nie powinno interesować, co robi jakiś Francuzik. Dobranoc – syczę. Potem gaszę światło i układam się w łóżku.

Przez najbliższe dwie godziny przewracam się z boku na bok i nie ma żadnej mowy o jakimkolwiek śnie. Widzę też, że Winiarski robi to samo. Moje dobre serce bierze górę nad rozumem.

- Michał, śpisz? – pytam najgrzeczniej, jak potrafię.

- Nie – odpowiada mimo wszystko zaspanym głosem.

- Może jednak będziesz spał na łóżku? Ja i tak nie usnę, a ty masz jutro trening. Wstaniesz połamany i będzie na mnie – uśmiecham się lekko.

- A co z tobą? – pyta, choć raczej nie jest zbytnio przejęty moim losem.

- Materac wydaje się być całkiem wygodny.

Po zamianie siadam na dmuchanym łóżku, a głowę opieram o szafę. Jestem bezsilna wobec nadchodzącej fali smutku i żalu. Nawet nie próbuję powstrzymywać łez. To nawet nie chodzi o zachowanie Pierre’a. Bardziej dobija mnie moja bezradność. Nie mogę nic zrobić z uciekającym szczęściem i latami, które przepływają przez moje palce. Staram się nie robić hałasu, więc moje łzy spływają bezgłośnie po policzkach. Jednak Winiarski to zauważa. Spogląda na mnie tymi swoimi ślepiami. Są jakby… Pełne troski i zrozumienia?

- Chodź tu. Nie możesz być teraz sama. Obiecuję, że nic nie zrobię. Łóżko jest duże – kładę się obok niego. I dopiero, gdy nasze ciała dzieli od siebie zaledwie parę centymetrów, oboje jesteśmy w stanie zasnąć.

________________________

Dodaję, bez przekonania i chęci, ale dodaję. Jednym słowem: kryzys. Twórczy, egzystencjalny, emocjonalny i nie wiadomo, co jeszcze. Czy w przyszłym tygodniu pojawi się część następna to ciężko powiedzieć. Pożyjemy, zobaczymy.

Z Asią i Winiarem zostaniemy na trochę dłużej, ale na pewno nie zdążycie się przywiązać. Taka jest istota tych historii.

Skra dopełniła niezajebistej zajebistości wczorajszego dnia, ale takie życie. Aleks jednak daje z siebie wszystko. Będą z niego ludzie. ;)

W międzyczasie zapraszam na SIEĆ NIEPOROZUMIEŃ
Pozdrawiam, Commi.