HISTORIA TRZECIA

HISTORIA TRZECIA

„Jesteś tylko wspomnieniem”

  

MUZYKA

Wchodzę do pustego mieszkania, po którym ciągle roznosi się twój zapach. Od kilku godzin jesteś dla mnie tylko wspomnieniem. Ciągle żywym, pięknym i wywołującym uśmiech na twarzy, ale wspomnieniem. Żałuję? Nie. I to jest w tym wszystkim najgorsze. Nie żałuję żadnej chwili, jaką mi podarowałeś. Zniszczyłeś moje poukładane życie, a ja dalej cię kocham. Siadam na kanapie, a zaraz potem na moje kolana wskakuje czarny kot. Świadek naszych wszystkich wzlotów i upadków. Pamiętasz, jak mi go podarowałeś? Od tego wszystko się zaczęło.

***

Wyjeżdżaliście na Mistrzostwa Świata, na których zajęliście drugie miejsce. Staliście się wielką sensacją i dobrem narodowym. Ja właśnie zaczynałam pracę w Jastrzębiu. Siedziałam spokojnie w swoim domu, gdy ktoś zaczął maltretować niewinny dzwonek.

- Dzień dobry. Jestem Łukasz Kadziewicz, mieszkam naprzeciwko – posłałeś mi firmowy uśmiech.

- Dzień dobry. Jaka sprawa pana do mnie sprowadza? – zapytałam protekcjonalnym tonem.

- Jakiego tam pana, proszę mi mówić po imieniu. A sprawa jest trochę wrażliwa. Moglibyśmy porozmawiać w środku? – byłeś wyjątkowo zuchwały, ale mi to nie przeszkadzało. Pomimo wewnętrznych oporów, wpuściłam cię.

- To, o co chodzi?

- Widzisz. Jestem siatkarzem tutejszej drużyny i wyjeżdżam właśnie na Mistrzostwa Świata, i nie znam tutaj nikogo, kto mógłby się zaopiekować moim kotem.

- Kotem?! – wybuchłam śmiechem.

- Co w tym śmiesznego? – zapytałeś oburzony.

- Chodzi o opiekę nad kotem? W takim razie nie ma problemu – uśmiechnęłam się szczerze, a tobie kamień spadł z serca.

***

Od tamtej pory nasze relacje stopniowo się pogłębiały. Byłam przy tobie, gdy brałeś rozwód. Znałam cię na wylot i wiedziałam, czego można się po tobie spodziewać. Jednak nie przewidziałam, że w pierwszym dniu odzyskanej wolności odwiedzisz właśnie mnie. Oboje dobrze wiemy, jak tamten wieczór się skończył. Po paru miesiącach przyszedłeś i oświadczyłeś, że wyjeżdżasz do Włoch. Zostawiłeś mi kota i odjechałeś bez słowa.

***

Udało mi się o tobie zapomnieć i ułożyć sobie życie. Ale ty zawsze wiesz, jak poplamić mój życiorys. Na kilka miesięcy wróciłeś do Polski, żeby grać w drużynie z Gdańska. Gdy byłeś w Jastrzębiu, nie mogłeś sobie odpuścić, prawda? Musiałeś sprawdzić, czy nadal tak samo na mnie działasz.

Wystarczyło jedno twoje spojrzenie, jeden dotyk, jeden pocałunek, a byłam cała twoja. Rano obudziłam się wtulona w ciebie i dotarło do mnie to, co zrobiłam.

- Łukasz… - zaczęłam nerwowo.

- Malwina, ja wiem, że jestem beznadziejny. Tyle razy cię zraniłem, ale tym razem chcę to zmienić. Daj mi szansę, jakoś to sobie poukładamy. Ja cię kocham – powiedziałeś to z zaskakującą pewnością siebie.

- Ale ja mam męża – wydusiłam w końcu.

- Męża?! I chcesz mi powiedzieć, że spędziłaś ze mną noc, mając męża?! – znowu obudził się w tobie ten opętany Kadziewicz.

- A ty nie zdradzałeś swojej żony? Poza tym nic nie wiesz na temat tego, co działo się w moim życiu po twoim wyjeździe. Starałam się zapomnieć i jakoś poukładać życie, a ty nagle wracasz i mówisz, że mnie kochasz. Sądzisz, że to normalne? – wykrzyczałam.

- Myślałem, że jesteś inna – wysyczałeś i szybko wybiegłeś z mojego mieszkania.

***

Najśmieszniejsze jest to, że w ogóle nie żałowałam swojego postępowania. Po dziewięciu miesiącach na świecie pojawił się Patryk. Doskonale wiedziałam o tym, że nie jest dzieckiem mojego męża. Ale on to zaakceptował. Rozumiesz? Wybaczył mi zdradę i stał się ojcem dla naszego dziecka. On tak bardzo mnie kochał, a ja w żaden sposób nie potrafiłam tego odwzajemnić.

***

I znowu postanowiłeś pograć sobie w Polsce. Dlaczego nie zmieniłam miejsca zamieszkania? To pytanie bez odpowiedzi. Wiedziałeś, gdzie mnie znaleźć. Gdy zobaczyłeś dwuletniego chłopczyka bawiącego się w salonie, zawahałeś się.

- Czego tu znowu szukasz? – prychnęłam.

- Przyszedłem odwiedzić kota – powiedziałeś poważnie.

- Chyba sobie ze mnie żarty stroisz.

- Nie. W końcu Kadziu był kiedyś moim pupilem. Chyba nie zmieniłaś mu imienia, co?

- Nie – odpowiedziałam bezradnie.

- Mamo, mamo! Kotek zabrał mi piłkę – Patryk był bliski płaczu.

- Którą piłkę? – zapytałam.

- Tę małą do siatkówki – malec zaczął szlochać, a ty uśmiechnąłeś się pod nosem.

Wzięłam go na ręce, a ty zabrałeś zabawkę z łap kota. Pozwoliłam ci zostać, ale najpierw musiałam położyć małego spać.

- Gdzie twój mężuś? – zapytałeś, gdy weszłam do salonu.

- Nie twój zasrany interes.

- Może trochę i mój. Nie masz ochoty sprawdzić jego wytrzymałości? Myślisz, że drugi raz ci wybaczy?

- Wiesz co, Kadziewicz? Ty jesteś z każdym rokiem co raz gorszy – wówczas spojrzałeś na komodę, gdzie stało czarno-białe zdjęcie Jacka, a w rogu przyklejona była czarna tasiemka.

- On nie żyje? – zapytałeś łagodnie, a ja miałam ochotę przywalić ci w tę twoją piękną twarzyczkę.

- Brawo, Scherlocku.

- Malwiś, tak mi przykro – chciałeś mnie przytulić.

- Łukasz, proszę, nie udawaj. Chociaż raz bądź sobą.

- A jak mały sobie z tym radzi?

- Nijak. Jest mały, niewiele rozumie. Sądzi, że to kolejny służbowy wyjazd.

- Co teraz z wami będzie?

- Nie wiem. Przecież nie zwrócę się o pomoc do biologicznego ojca Patryka – spojrzałeś na mnie zszokowany.

- Malwina… Czy to znaczy, że Patryk to…

- Tak. Patryk jest twoim synem. Ale nie mam zamiaru robić z ciebie weekendowego tatusia. Patryk już miał ojca i niestety go stracił. A ty masz Amelkę, bądź tylko dla niej.

***

Nie potraktowałeś moich słów poważnie. Ja byłam tak roztrzęsiona, że nie zwracałam uwagi na twoje postępowanie i bez większych oporów zgodziłam się na wyjazd do Olsztyna. Przez kilka miesięcy byłam szczęśliwa. Ale ty nigdzie nie potrafisz zagrzać miejsca. Nawet nie porozmawiałeś ze mną na temat wyjazdu do Modeny. Sądziłeś, że pojadę za tobą na koniec świata... I tu się pomyliłeś. Już nie raz udowodniłam sobie, że umiem bez ciebie żyć. Tylko, dlaczego to wszystko się tak potoczyło? Dlaczego nie potrafimy być razem, szczęśliwi? Może to przez tego czarnego kota?

***

Kilka godzin temu pożegnaliśmy się na lotnisku. Zostawiłam cię tam z nadzieją, że poczekam. Ale nadzieja jest matką głupich. Dla mnie Łukasz Kadziewicz już nie istnieje. Jesteś tylko wspomnieniem. Chociaż… Bez wspomnień człowiek jest niczym. Czy to oznacza, że ja bez ciebie też jestem niczym?

______________________

No i macie chociaż odrobinkę oryginalności. Szczerze mówiąc mam już dość opowiadań o Kurkach, Kubiakach, Bartmanach i innych. Dlatego sieję zamęt i historię z Kubiakiem zamieszczę kiedyś tam. Z dniem dzisiejszym postanawiam również, że historie będą pojawiały się w piątki, bo z tymi moimi sobotami to nigdy nic nie wiadomo.
Powiadomiłam wszystkich, którzy chcieli, ale nie wiem, czy doszło, bo ostatnio chyba był z tym problem. Jeśli ktoś się wpisał, a powiadomienia nie otrzymał, to proszę o kontakt.;] I przepraszam, to powody niezależne ode mnie.:)
Jakieś specjalne życzenia co do bohaterów krótkich opowiadań? Bardzo chętnie rozważę Wasze propozycje, bo mi się już pomysły powoli wyczerpują! :P
Pozdrawiam, Commi.