HISTORIA PIĄTA - okolicznościowa

HISTORIA PIĄTA

 „Ona, on i oni”

MUZYKA

Chodzą ulicami ludzie

Maj przechodzą lipiec, grudzień

Zagubieni wśród ulic bram

Przemarznięte grzeją dłonie

Dokądś pędzą za czymś gonią

I budują wciąż domki z kart

         Ona. Zagubiona i zrozpaczona. Nie potrafi spojrzeć sobie w oczy. W jej sercu czai się ból i poczucie życiowej porażki. Pośród cmentarnych alejek szuka odpowiedzi. Odpowiedzi na pytanie, które każdy z nas sobie zadaje. Dlaczego?

         On. Zdezorientowany i przybity. Nie może pogodzić się z porażką. Miał marzenia na wyciągnięcie ręki, ale jak zawsze zabrakło centymetrów. Sam nie wie, z jakiego powodu odwiedza cmentarz. Ale w jego głowie czai się to samo pytanie. Dlaczego?

         Oni. Jeszcze nie ma żadnego „oni”. I nie wiadomo, czy kiedykolwiek będzie mowa o nich. Jednak coś ich łączy. Łączy ich młodość, czas, miejsce i dręczące pytanie. Dlaczego?

A tam w mech odziany kamień

Tam zaduma w wiatru graniu

Tam powietrze ma inny smak

Porzuć kroków rytm na bruku

Spróbuj – znajdziesz jeśli szukać

Zechcesz nowy świat, własny świat

         Oni. Oboje mogą mówić o porażce. Tylko, czym jest porażka sportowa, nawet ta w finale, w porównaniu z porażką życiową?

         Ona. Siada na ławce i ze łzami w oczach przygląda się płycie nagrobka. Napis mówi sam za siebie. „Mikołaj Rudnicki. Żył 18 lat. Zmarł 18 marca 2012r.” Jej nic więcej nie potrzeba. Zabiła go, zabiła własnego brata. A ten dzień może uznać za najgorszy w swoim życiu.

         On. Idzie i ciągle rozmyśla o popełnionych błędach. Zastanawia się, czego zabrakło. Przechodzi obok kolejnej alejki i spogląda na nią. Widzi w jej oczach łzy, jej ciało drży z zimna. Podchodzi bliżej i widzi tę przeklętą datę „18 marca 2012r.” Dla niego to również ciężki do zniesienia dzień. Czuje, że wtedy przegrał swoje marzenia. Ale w jego przypadku jutro też jest dzień, zawsze można spróbować za rok.

Płyną ludzie miastem szarzy

Pozbawieni złudzeń marzeń

Omijając wciąż główny nurt

Kryją się w swych norach krecich

I śnic nawet o karecie

Co lśni złotem nie potrafią już

         On. Przysiada się obok i z wahaniem otula ją swoją kurtką. W jej oczach widzi zrezygnowanie i brak akceptacji własnego życia.

         Ona. Wzdryga się, gdy czuje jego obecność. Po chwili jednak staje się jej obojętny. Znów jest ona i jej porażka. Nie widzi niczego poza straconą szansą na szczęśliwe życie.

         On. W końcu nie wytrzymuje. Z jego ust wydobywają się ciche słowa.

- Nie wiem, dlaczego tu jestem. Nie bardzo to wszystko rozumiem, ale mam wrażenie, że możemy sobie pomóc.

         Ona. Również tego nie rozumie, ale ma podobne odczucia. Czuje, jak coś w niej pęka. Jest gotowa w końcu wyrzucić z siebie tę rozpacz.

        

A tam w mech odziany kamień

Tam zaduma w wiatru graniu

Tam powietrze ma inny smak

Porzuć kroków rytm na bruku

Spróbuj – znajdziesz jeśli szukać

Zechcesz nowy świat, własny świat

Oni. Idą do jego mieszkania. Chcą w spokoju porozmawiać. Czują, że wiele ich łączy, ale nie potrafią pokonać dzielącego ich muru.

         Ona. W końcu orientuje się, skąd go zna. I dziwi się samej sobie, że wcześniej nie odkryła jego tożsamości. Była zbyt zajęta sobą i swoją rozpaczą, a przecież on też może być zrozpaczony. Doskonale wie, co stało się tego dnia w Atlas Arenie. O zgrozo! Ona jechała na ten mecz.

         On. Widzi w niej zagubione i ranne zwierzę, które potrzebuje natychmiastowej pomocy, inaczej grozi mu rychła śmierć.

         Oni. Rozmawiają o swoich problemach jak wieloletni przyjaciele. Ona opowiada mu historię wypadku i śmierci brata. On mówi o przebiegu tego nieszczęsnego finału.

- Wiem, że jest ci ciężko pogodzić się z tą przegraną. Ale, człowieku, masz dwadzieścia dwa lata. Cały świat przed Tobą. Jeszcze nie raz zagrasz w wielkim finale i jeszcze nie raz go wygrasz. Przestań się nad sobą użalać i weź się w garść. Bo czym jest przegrany mecz w porównaniu z przegranym życiem?

         On. Nie zna słów, które mógłby teraz wypowiedzieć. Zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo się wygłupił, rozpamiętując tę porażkę.

         Ona. Zrobiła swoje. W końcu komuś powiedziała o swoich problemach i wytłumaczyła mu, że cały świat stoi przed nim otworem. Przed nim, nie przed nią.

Żyją ludzie asfalt depczą

Nikt nie krzyknie każdy szepcze

Drzwi zamknięte zaklepany krąg

Tylko czasem kropla z oczu

Po policzku w dół się stoczy

I to dziwne drżenie rąk

         On. Nie może o niej zapomnieć. Niemal w każdym śnie widzi jej przepełnione bólem spojrzenie. Szukał jej, oczywiście, że tak. Nie raz i nie dwa przychodził w tamto miejsce. Nigdy już jej nie spotkał. Chciał jej pomóc, ale nie zatrzymał jej w odpowiednim momencie. Żałuje tego, to jasne. Sądzi jednak, że już nic na to nie poradzi.

         Ona. Pamięta o tym spotkaniu, które odmieniło jej życie. Myślała, że już nigdy nie odnajdzie prawdziwej siebie. Uparcie twierdziła, że jej życie się skończyło. Wystarczył rok, żeby zmieniła zdanie.

         Oni. Znowu są w tym samym miejscu, choć jedno z nich jeszcze o tym nie wie. Oboje zawsze uśmiechają się na wspomnienie o sobie. Nic z tego nie rozumieją, ale tak jest łatwiej.

         On. Znowu gra w finale. Wszystko mu się przypomina, ale nie przyjmuje tego z bólem, lecz radością. Tym razem wygrał. Czuje narastającą euforię i jest święcie przekonany, że to nie koniec wrażeń tego dnia.

         Ona. Widzi jego radość i sama jest szczęśliwa. Pojechała prawie na koniec świata, żeby powiedzieć: „A nie mówiłam?”

         On. Nie wierzy w to, co słyszy. Nie wierzy w to, co widzi. Nie ufa swoim zmysłom.

- Ja tu jestem naprawdę – słyszy jej dźwięczny głos. Jednak brzmi, jakby nie należał do niej. Nie ma w nim rozpaczy, zrezygnowania i smutku. Jest za to radość i energia.

- Ale jak to? – pyta z niedowierzaniem.

- Oj, Pawełku, Pawełku. Przyszłam ci udowodnić, że każdy kiedyś wygra swój własny finał. A wcześniejsze porażki tylko nas wzmacniają.

A tam w mech odziany kamień

Tam zaduma w wiatru graniu

Tam powietrze ma inny smak

Porzuć kroków rytm na bruku

Spróbuj – znajdziesz jeśli szukać

Zechcesz nowy świat, własny świat

         Ona. Zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Wróciła do własnego życia, które wcale nie jest szare i przepełnione smutkiem.

         On. Długo nie mógł zapomnieć tego spotkania i tych słów. Ciągle dźwięczą w jego głowie i powtarza je jak mantrę.

         Oni. Los chciał, że ich drogi ponownie się skrzyżowały. Dokładnie po roku od pierwszego spotkania znajdują się w tym samym miejscu.

         Ona. Drży z zimna, ale nie jest zrozpaczona.

         On. Przysiada się obok i z wahaniem otula ją swoją kurtką. W jej tęczówkach widzi swoje odbicie i szansę na szczęście.

         Oni. Idą do jego mieszkania. Nie będą rozmawiać. Będą cieszyć się swoja obecnością i wierzyć, że tak będzie już zawsze.

         My. Często nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak wielką siłę mamy w sobie. Jak wiele możemy zdziałać. „Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać”. W chwilach kryzysu wydaje nam się, że los nie ma nam nic dobrego do zaoferowania, a wystarczy spróbować spojrzeć na to z innej perspektywy. Wystarczy otrzeć łzy, podnieść się z ziemi, popatrzeć w niebo i zawalczyć. Jeszcze raz, do skutku…

________________________ 

Przeczytaliście właśnie moją "perełkę". Ta historia jest mi wyjątkowo bliska. To był mój wewnętrzny manifest po ćwierćfinale Igrzysk, ale jego sedno tkwi dużo głębiej, w mojej duszy. Tu nie chodziło o przegrany mecz, w tamtym momencie uświadamiałam sobie również jak cienka jest granica między radością a smutkiem, dobrem a złem, życiem a śmiercią. Wiedziałam, że nie mogę tej historii opublikować ot tak. Potrzebowałam głębszego sensu. W moim przypadku to nic dziwnego, że znalazłam go właśnie dziś.

W czasie takich dni jak dzisiejszy człowiek powinien się zatrzymać i zastanowić nad życiem. Przemyśleć swoje błędy, porażki, ale też te dobre decyzje i zwycięstwa. Zrobić bilans swojego istnienia i wyciągnąć wnioski, bo potem może być za późno. A gdy jest za późno, człowiek popada we frustrację i poczucie wewnętrznej niemocy, to zabija go od środka i doprowadza do rozchwiania emocjonalnego.

Mam nadzieję, że czytając tę historię, chociaż na chwilę się zatrzymaliście. Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą. I tego się trzymajmy, tym słowom ufajmy. A ludźmi bądźmy nie tylko od święta, kilka razy w roku, ale codziennie. Starajmy się znaleźć pozytywne strony w każdej sytuacji, w każdym momencie naszego życia. Bo przecież jest ono tak kruche i nieprzewidywalne. Wystarczy jedna chwila i już nas nie ma. Zostaje po nas kilkaset kości i mokra plama łez naszych bliskich.

Nie pytajcie, dlaczego wzięło mnie na takie refleksje. Tym razem nie oczekuję poparcia i zrozumienia. Podeszłam do tego egoistycznie i robię to dla siebie.

***

A trzecia i ostatnia część historii czwartej pojawi się zgodnie z planem, czyli jutro. W międzyczasie SIEĆ NIEPOROZUMIEŃ, która cała w zamyśle jest tak inna jak historia powyżej.

***

Commi.