HISTORIA DZIEWIĄTA cz. 2

HISTORIA DZIEWIĄTA

„Cierpienie jest solą życia”

MUZYKA

 Część 2

        W lipcu w końcu dostałam zasłużony urlop. Filip zabrał mnie do swojej rodziny w Zielonej Górze, a ja nie mogłam się powstrzymać i nie iść na chociaż jeden mecz Memoriału Wagnera. Mój chłopak nie podzielał tej pasji i wysłał mnie samą na spotkania odbywające się w niedzielę. Nie smucił mnie zbytnio ten fakt, był mi nawet na rękę. Po zakończonej dekoracji na boisko wskoczyła masa dzieci, a ludzie zaczęli się ulatniać. Ja zostałam, miałam swoje wtyki. Niejaki Możdżonek był moim kuzynem, pewnie to właśnie on przysłał do mnie Wlazłego, który uwierzył, że w ogóle nie znam się na siatkówce. Zeszłam na boisko i po chwili wpadłam w ramiona środkowego. Kątem oka zobaczyłam jak mały Winiarski bawi się z Arkiem. Moje serce zaczęło szybciej bić. Zorientowałam się, jak nielogicznym wyczynem było pozostanie na hali. Po urlopie miałam wznowić terapię Wlazłego, a teraz wisiało nade mną widmo straty zaufania. Bałam się, że Wlazły zrezygnuje z terapii małego. A ja... Ja wbrew zasadom swojego zawodu przywiązałam się do Arka. Żadne dziecko nie było mi tak bliskie jak on.

         Po chwili pojawił się również Mariusz, przywitał się z Winiarskimi i ruszył w naszą stronę, bo zauważył Marcina.

- Błagam, ukryj mnie – powiedziałam do Możdżonka, a on zachichotał. – Więc to ty! Jak mogłeś? Jesteś okropny – prychnęłam.

- Czyżbyś ukrywała przed nim nasze rodzinne koligacje?

- Gorzej. Ja udawałam, że nie wiem, kim jest. Sądzi, że w ogóle nie znam się na siatkówce. Równie dobrze mogłabym umrzeć.

- Od kiedy ty się tak przejmujesz zdaniem swoich pacjentów?

- Dobre pytanie… - powiedziałam tak cicho, że mnie nie usłyszał.

- Cześć, Marcin – Wlazły podszedł do mojego kuzyna, a ja chciałam stać się niewidzialna.

- Pani Agnieszka?! – krzyknął zaskoczony, ale jednocześnie zadowolony Arek.

- No to klops – powiedziałam do Marcina, a on znowu zachichotał. – Nienawidzę cię – wysyczałam mu do ucha.

- Agnieszka? Co ty tu robisz? – zapytał zdziwiony Mariusz.

- Yhm… No… Przyszłam na mecz – wydukałam.

- To widzę, ale co robisz koło Możdżonka?

- Po autograf przyszła – palnął Marcin, a ja wywróciłam oczami.

- Marcinku, to nie ma sensu – westchnęłam. -  Jestem jego kuzynką.

- A więc na początku mnie okłamałaś – bardziej stwierdził, niż zapytał.

- Sądziłam, że będzie ci łatwiej, jeśli będziesz myślał, że nie wiem, kim jesteś. Przepraszam – wydusiłam z siebie, cmoknęłam Marcina w policzek i ruszyłam w stronę wyjścia. Jednak daleko nie odeszłam, bo szybko dogonił mnie Arek.

- Niech pani nie idzie! – krzyknął zrozpaczony. – Mój tata potrzebuje pani pomocy, tylko nie umie się przyznać. Niech pani z nim porozmawia, tak jak ze mną. Proszę, proszę, proszę – cała radość gdzieś z niego odpłynęła. Teraz w jego oczach widziałam tylko błaganie o pomoc. Chciałam już coś powiedzieć, ale pojawił się jego ojciec.

- Tak, było mi łatwiej. Wiedziałaś o tym, w końcu jesteś psychologiem i to rozumiem. Nie mam ci tego za złe. I przepraszam, że Arek za tobą pobiegł.

- Nic się nie stało – uśmiechnęłam się nikle, a w sercu poczułam ulgę.

- Wiesz… Tak się zastanawiam, czy twoja propozycja nadal jest aktualna?

- Jaka propozycja?

- Nie daję rady… - westchnął, a ja szybko wszystko zrozumiałam.

- Jak psycholog czy jak człowiek? – zapytałam.

- Jak człowiek. Możesz przyjść dzisiaj wieczorem na rynek?

- Tak. Będę o dziewiętnastej, pasuje ci?

- Tak. Do zobaczenia.

***

         Filipowi powiedziałam, że umówiłam się z Możdżonkiem. Wolałam uniknąć kolejnej awantury. Między nami widoczny był mur, który rósł z każdym wspomnieniem o mojej pracy. Nadal nie mógł jej zaakceptować. O dziewiętnastej pojawiłam się na rynku Zielonej Góry. Po chwili ujrzałam zbliżającego się w moją stronę Wlazłego. Zdjął maskę i przestał udawać, że wszystko jest w porządku. Przyszedł sam.

- A gdzie zgubiłeś Arka? – zapytałam na wstępie.

- Zostawiłem go z Winiarskimi. Nie powinien być świadkiem mojej słabości.

- Tu masz rację. Ale on chyba wie, że się zagubiłeś.

- Tego trudno nie zauważyć.

         Chodziliśmy po zatłoczonych uliczkach. Pozwoliłam mu się wygadać. Opowiadał mi o Paulinie i tym, co razem przeżyli. O swoich uczuciach po wypadku, o walce, jaką toczy każdego dnia z samym sobą. Nie mówiłam nic, po prostu słuchałam. Po raz pierwszy od dawna nie doradzałam, nie szukałam rozwiązania problemu. Potem przeszliśmy do rozmowy na przyjemniejsze tematy. Mówiliśmy o siatkówce, dzieciach. Próbowałam poprawić mu humor i udowodnić mu, że potrafi żyć dalej. Po dwóch godzinach był nieco innym człowiekiem. W jego oczach można było dostrzec minimalne pokłady radości i nadziei na lepsze jutro.

- Wiesz, jest ciemno i późno. Może cię odwiozę? – zaproponował, gdy ponownie staliśmy na rynku.

- Nie, lepiej nie. To się może kiepsko skończyć. Jedź do Arka, on cię potrzebuje.

- Ale dlaczego?

- Nie chcę o tym mówić. Po prostu każdy ma swoje problemy. Trzymaj się i do zobaczenia za dwa tygodnie. Bo rozumiem, że Arek dalej będzie przychodził?

- Tak, na pewno. Dzięki, Aga. Bardzo mi pomogłaś – uśmiechnął się lekko, a potem cmoknął mój policzek. Czułam, jak się czerwienię.

- Nie ma za co – odpowiedziałam z udawaną beztroską i ruszyłam w stronę domu rodziców Filipa.

***

         Z każdym następnym dniem było coraz gorzej. Nie mogłam porozumieć się z Filipem. Próbował siłą zatrzymać mnie przy sobie. Przez niego mój krótki urlop przerodził się w piekło. Nie pozwalał mi nigdzie wychodzić, traktował jak swoją niewolnicę. Dlatego powrót do pracy był dla mnie zbawieniem.

         Wszystko mnie tego dnia irytowało, z samego rana pokłóciłam się z Filipem. Pacjentów traktowałam wyjątkowo oschle, jeden z dzieciaków prawie się przeze mnie popłakał. Czułam się okropnie. Nie mogłam znaleźć sobie miejsca. Korzystając z przerwy, usiadłam obok mojej sekretarki i ciężko westchnęłam.

- Problemy? – zapytała pani Basia.

- Na to wygląda…

- Czyli typowy szewc bez butów – powiedziała kobieta, a ja się uśmiechnęłam.

- Dokładnie tak. Pomagam rozwiązywać problemy innym, a sama swojego życia nie potrafię uporządkować.

- Niech go pani rzuci w cholerę – wypaliła po chwili.

- Słucham? – zapytałam zdziwiona.

- No, niech pani zostawi tego Filipa. Jeśli nie jest w stanie zaakceptować pani pracy i jej warunków, to po co ma się pani męczyć?

- Żeby to takie proste było.

- A co jest trudnego w powiedzeniu „koniec”?

- Boję się… Boję się, że sobie bez niego nie poradzę.

- Nigdy się pani nie przekona, jeśli pani nie spróbuję. Kto nie ryzykuje, ten nie ma – puściła mi oczko.

- Coś w tym jest. Pani Basiu, wracam za dwie godziny! – krzyknęłam i wybiegłam z budynku.

***

         Wróciłam jak nowonarodzona. Wolna i bez problemu na głowie. Coś, co wydawało mi się niemożliwe, sprawiło mi radość i ulgę. Filip oczywiście zareagował bardzo gwałtownie, ale obeszło mnie to bokiem. Weszłam do recepcji i uśmiechnęłam się do pani Basi. Zauważyła moją przemianę i odwzajemniła ten gest. Po chwili jednak kiwnęła głową w stronę drzwi do mojego gabinetu. Były otwarte. Na kozetce spał Arek, a w fotelu przysypiał Mariusz.

- Cholera! Wiedziałam, że o czymś zapomniałam! – krzyknęłam zdenerwowana i weszłam do pomieszczenia.

- Ja dzwoniłam, ale pani nie odbierała – poinformowała mnie sekretarka. No tak, bateria padła.

         Usiadłam po cichu na swoim miejscu i przyglądałam się dwóm panom Wlazłym. Obaj spali spokojnie i słodko, mieli na twarzy uśmiechy. Z zamyślenia wyrwał mnie telefon. Odruchowo podniosłam słuchawkę, a Mariusz się przebudził.

- Tak, słucham.

- Aguś, proszę, porozmawiajmy. Spróbujmy jeszcze raz, ja się zmienię, obiecuję – Filip jęczał do słuchawki.

- Filip, proszę cię, opanuj się. Przykro mi, ale to koniec. I nie dzwoń do mnie więcej, ani na komórkę, ani tym bardziej do pracy. Żegnaj – powiedziałam i odłożyłam słuchawkę.

- Już myślałem, że o nas zapomniałaś – zaśmiał się Wlazły.

- Mariusz, ja cię bardzo przepraszam. Miałam coś ważnego do załatwienia i to trwało dłużej niż przewidywałam. Naprawdę przepraszam. Nie chciałam, żeby tak wyszło. Przepraszam – uśmiechnął się w moją stronę i widząc moje zakłopotanie, złapał moją dłoń. Poczułam przyjemne mrowienie i ciepło, które rozlewało się po moim ciele, gdy mnie dotykał.

- Przestań mnie przepraszać. Nawet psycholog musi być czasem egoistą – uśmiechnął się słodko, a ja bezradnie oparłam głowę o blat biurka. – Ej, co jest? – zapytał przejęty.

- Nic. Po prostu rozmyślam nad swoją głupotą – wymamrotałam pod nosem, nie zmieniając pozycji.

- Głupotą?

- Poświęcam miłość, życie rodzinne i wszystkie inne cele dla spełnienia zawodowego. Uważasz, że to normalne? – podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy.

- A jeśli powiem, że twoja praca pomaga wielu osobom podnieść się z kolan, to na twoją twarz wróci ten piękny, promienny uśmiech? – nadal trzymał moją dłoń, a kciukiem drugiej zaczął jeździć po moim policzku.

- Mariusz… Co ty robisz? – zapytałam zdezorientowana.

- Nie mów nic. Tylko się uśmiechnij – zrobiłam to, o co mnie prosił.

Przesunął palec na moje usta, a ja zadrżałam. Przybliżył swoją twarz i ciągle patrzył mi w oczy. Gdy nasze wargi dzieliło kilka milimetrów, przebudził się Arek. Szybko się od siebie oddaliliśmy i pod nosem się zaśmialiśmy. Po paru minutach Mariusz wziął Arka na ręce i wrócili do domu. A ja zastanawiałam się, co będzie, gdy terapia małego dobiegnie końca. Moment ten zbliżał się nieuchronnie. Bałam się tego. Za bardzo przywiązałam się i do Arka, i do Mariusza. W pewnym sensie poświęciłam dla nich swój związek z Filipem, czego jeszcze tego samego dnia zaczęłam żałować.
______________________________   Tak między Bogiem a prawdą to dzisiaj miało się nic nie pojawić. I to nie dlatego, że nie miało co, tylko dlatego, że czeka mnie katorżnicza praca przez cały weekend. Jak ktoś myśli, że humaniści mają łatwo, to zapraszam do mnie na lekcję polskiego i dwugodzinny sprawdzian ze starożytności. A "Imperium" samo się nie przeczyta, co dopiero mówić o pracy z informatyki. Ale jakoś wygrzebałam chwilę czasu, żeby odwiedzić ten blogowy światek. Muszę Was również przeprosić za to, że nie komentuję, ale po prostu nie ogarniam. Nadrobię w poniedziałek. Bo od czego są dwie godziny przedsiębiorczości? ;] Biologia też się do tego nadaje, ale nie zdążyłam dzisiaj ze wszystkim, bo za dużo czasu poświęciłam na rozkminę mojej cudownej klasówki i podziwianie śniegu za oknem. Tak więc trzymajcie za mnie kciuki, bo następny tydzień będzie jeszcze gorszy od tego. Jeśli chodzi o oszukac-serce to w zasadzie mogłabym już spokojnie wystartować, bo mam odpowiedni zapas i zarys historii, ale jakoś się nie składa. Nie wiem, czy to kwestia braku motywacji, czy chęci. Nie mam pojęcia. Musicie mi wybaczyć albo mnie jakoś do tego przekonać. ;P I taka techniczna kwestia, a właściwie prośba. Nie musicie mnie informować w komentarzach, Wasze blogi mam w czytanych, a na pulpit bloggera wchodzę kilka razy dziennie, więc spokojnie wszystko odnajdę i przeczytam. Wiecie, że średnio lubię spam. A jak już musicie mnie informować, to do tego służy GG. Nie potrzebuję sztucznego nabijania statystyk. :) Już wiem, za co lubię Skrę. :) Bąkiewicz na prezydenta - to hasło mnie powaliło. Ale w końcu trochę gra i bardzo dobrze. A ta plaga w Skrze i Zaksie mnie powaliła. To wręcz niemożliwe. Pozdrawiam, Commi.