Peccata capitalia; invidia

Peccata capitalia

Invidia*

MUZYKA

 

          Dlaczego on ma to wszystko, a ja nie mam nic? Dlaczego jemu wiedzie się lepiej? W czym jestem gorszy? Czy aby na pewno na to wszystko zasłużył? Jestem od niego lepszy, a nie mam tego wszystkiego! Z tych pytań i stwierdzeń wywodzi się zazdrość.

***

            Nie mógł słuchać, czytać i myśleć o jego szczęściu. Na każdą wzmiankę o Bartmanie zbierało mu się na wymioty. Każdy wywiad, w którym wspominał o Annie, doprowadzał go do szału. Najpierw zniszczył jego związek, a teraz afiszuje się swoim na prawo i lewo. Nawet nie próbował się z nim kontaktować, nie widział w tym sensu. Dziwił go jednak fakt, że Zbyszek tak szybko przeszedł nad tym wszystkim do porządku dziennego, tak jakby w ogóle nie ruszył go rozpad ich przyjaźni. A przecież atakujący wcale taki nie był, miał w sobie jakieś uczucia, głęboko skrywane, ale miał. Rozpacz po rozstaniu z Amelią wcale nie malała, a z każdym dniem i wzmianką o szczęśliwym życiu Bartmana wzrastała. Jeśli on, Michał Kubiak, nie może być szczęśliwy, to Zbigniew Bartman również nie będzie.

            Wyprosił u trenera jeden dzień wolnego, żeby wybrać się do Rzeszowa i zrealizować swój plan. Plan zemsty. Dobrze wiedział, że siatkarze właśnie mają trening, a chwilę po nim powinna się zjawić ukochana Zbigniewa, której postanowił wszystko powiedzieć. Spotkał ją chwilę przed końcem treningu pod halą. Musiał przyznać, że była całkiem ładna, nieco podobna do Amelii, ale nie miała tych cudownych lazurowych oczu.

- My się nie znamy, Michał Kubiak – przedstawił się i podał jej rękę.

- Anna Leśniewska, miło mi. Zbyszek mi dużo o tobie opowiadał – uśmiechnęła się, odwzajemniając gest.

- Tak? – prychnął pod nosem. – A o Amelii ci opowiadał? – zapytał z przekąsem.

- O jakiej Amelii?

- O mojej dziewczynie, którą kilka miesięcy temu uwiódł i spał z nią w naszym wspólnym mieszkaniu. Myślisz, że dlaczego tak mnie unika? Zanim związał się z tobą, zachowywał się jak męska dziwka, każdego wieczoru z kimś innym, a my to znosiliśmy, nic nie mówiąc. Uwierz mi, on nie jest zdolny do żadnych uczuć, a już na pewno miłości i przyjaźni.

- Cześć kocha… - Bartman urwał zdanie, widząc Kubiaka i minę swojej dziewczyny. – Michał? Co ty tutaj robisz?

- Przyszedłem uświadomić twojej dziewczynie to i owo – oznajmił spokojnie, a potem złośliwie się wyszczerzył.

- Coś ty jej naopowiadał?

- Prawdę, czystą prawdę, Zbysiu – odpowiedział i oddalił się, zostawiając parę samą.

- Kim była dla ciebie Amelia? – zapytała Ania z przerażeniem w oczach. Zbyszek nic nie odpowiedział, tylko spojrzał na dziewczynę błagalnie.

- To było kiedyś, ja się zmieniłem – powiedział drżącym głosem. Bał się, Zbigniew Bartman naprawdę bał się, że straci ukochaną.

- Muszę to wszystko przemyśleć – oznajmiła i poszła w stronę samochodu. Nie zatrzymywał jej, wiedział, że to nie ma sensu.

            Wcale nie przyniosło mu to ulgi. Czuł się podle, gdy zobaczył ten smutek w oczach Anny i rosnące przerażenie w spojrzeniu przyjaciela. Zazdrość doprowadziła go na skraj bezczelności i złośliwości, przecież on nigdy taki nie był. Nie szukał zemsty, po prostu rozpacz przesłoniła mu oczy. Kroczył parkową alejką, pośród kolorowych liści, żołędzi i wiewiórek czuł się jak szary nic niewarty śmieć, który nawet do recyklingu już się nie nadaje. Na ławce siedziała jakaś dziewczyna, miała rubinowe włosy, zgrabną i ponętną figurę, emanowała z niej jakaś niebywała energia. Była tak podobna do Amelii. Usiadł obok niej, schował twarz w dłonie i o mało się nie rozpłakał.

- Jak można być takim idiotą? – nie wiedział, czy pytą ją, czy siebie.

- W życiu są takie chwile, kiedy nad sobą nie panujemy i brniemy w coś, choć wiemy, że to nikogo nie uszczęśliwi, a już na pewno nie nas. Niektóre rzeczy są silniejsze od nas i sytuacja wymyka się spod kontroli. Robimy coś, co normalnie byłoby dla nas nie do pomyślenia. Każdy popełnia błędy – odparła ciepło i przytuliła Michała, żeby po chwili zniknąć.

            Oszołomiony jej słowami nie wiedział, co się dzieje. Gdy objęła go swoim ramieniem, poczuł ciepło jej ciała, a ten głos, był tak dziwnie znajomy, a jednocześnie obcy. Po chwili odwrócił się i spojrzał na oddalająca się postać. Ten ledwie zauważalny tatuaż na karku, ten miarowy krok, te malinowe usta, ten pieprzyk na prawej dłoni, wszystko się zgadzało. Tylko te rubinowe włosy zupełnie mu nie pasowały. A jednak to była Amelia, jego Amelia. A on tak po prostu pozwolił jej odejść.

Invidia gloriae umbra est.**

* Zazdrość

** Zazdrość jest cieniem chwały.

______________________

Późno, ale jestem. Efekt tego, że poszłam na mecz.xD Samemu też jest całkiem ciekawie. I ludzi można fajnych poznać. ;) Nie ma ktoś ochoty podzielić się swoim talentem dziennikarskim i mi pomóc?^^ Potrzebuję kilku tekstów o zeszłorocznym Pucharze Polski, meczach między Skrą a Resovią o mistrzostwo i Igrzyskach. (Nance wiesz, że cię kocham?^^ A teraz wyznaję to publicznie! :D) Ach, zachciało mi się robić rozbudowaną stronę internetową, to teraz mam. No, to do poniedziałku. A jak komuś mało Commi, to piąteczka na oszukac-serce już jest.:)

Pozdrawiam, Commi.