HISTORIA SZESNASTA

Przepraszam, że jestem (Francuzem).
MUZYKA 

To był dzień jak co dzień, nie wyróżniał się niczym specjalnym. Tak jak zawsze od ósmej rano siedziałam na zajęciach z filologii polskiej, próbowałam skupić się na zawiłościach gramatycznych, podczas gdy moja koleżanka błagała o choć chwilę oddechu, odpoczynku, bo miała już serdecznie dość studiów. Ja nie byłam aż tak sceptyczna, chociaż nie miałam, jak ona, nadzianych rodziców, którzy podsuwali mi wszystko pod nos, i musiałam dodatkowo pracować na drugą zmianę w kawiarni. Jedyne, co musiała robić Kornelia, to chodzenie na zajęcia i zaliczanie egzaminów, na wszelkie sposoby. Mimo że byłyśmy tak zupełnie różne, to między nami pojawiła się jakaś nić porozumienia, która pomagała mi przetrwać trudne chwile.

Zima trwała w najlepsze, więc w kawiarni panował nieco mniejszy ruch, mogłam od czasu do czasu usiąść i rozmasowywać obolałe od biegania w szpilkach nogi. Siedziałam właśnie na zapleczu i sprawdzałam, czy ilość opakowań z kawą jest zgodna z wcześniejszymi ustaleniami, gdy jak burza wpadła do pomieszczenia Ania, druga kelnerka.

- Marta, jesteś potrzebna na sali! – oznajmiła przerażona. – Przyszli jacyś obcokrajowcy, a ja nie potrafię się z nimi dogadać – dodała nieco ciszej, lekko czerwieniąc się z powodu swojej bezradności.

Czym prędzej wyszłam z zaplecza i spojrzałam na całkiem nieźle zaludnioną salę, naprawdę, jak na poniedziałkowe popołudnie było mnóstwo osób. Ania zaprowadziła mnie do stolika, przy którym siedziało dwóch przystojnych mężczyzn, na oko mieli jakieś dwadzieścia pięć lat. Przeprosiłam najpierw za to, że musieli czekać, a oni kulturalnie stwierdzili, że to żaden problem. Potem przyjęłam zamówienie i wróciłam na zaplecze, po drodze jeszcze klepnęłam pocieszająco Anię po ramieniu, bo strasznie ją zażenowała ta sytuacja. Udawałam też, że nie czuję, jak jeden z nich wodzi za mną wzrokiem.

Po kilkunastu minutach stałam za barem i wycierałam szklanki, mimowolnie obserwując tych dwóch mężczyzn. Wyższy z nich cały czas nieudolnie próbował pocieszyć swojego kolegę, który nie zwracał na nic uwagi, jedynie spoglądał beznamiętnie w filiżankę kawy i co kilkadziesiąt sekund powtarzał po francusku: „To niemożliwe, nie moja Mirelle. Ona nie mogła tego zrobić!” Blondyn miał wyraźnie dość tego wszystkiego i oznajmił, że zaraz wyjdzie z kawiarni, jeśli Guillaume, tak wywnioskowałam ze stosunkowo głośnej rozmowy, się nie ogarnie i nie weźmie w garść. Guillaume zaś odpowiedział mu, że może sobie spokojnie wyjść. Antonin podniósł się gwałtownie, a po chwili znów usiadł, przywołał kelnera, padło akurat na mnie, i poprosił o rachunek.

Po kilku minutach opuścił lokal, a ja pobiegłam na zaplecze, bo akurat kończyła się moja zmiana. Nawet nie spojrzałam na dalej siedzącego w tym samym miejscu, zrozpaczonego Francuza. Gdy wyszłam z budynku, usłyszałam, jak ktoś mnie woła, używając przy tym dziwnego akcentu. Odwróciłam się i ujrzałam oczywiście Antonina.

- Ty jesteś Marta, prawda? – zapytał, jakby nie wiedział.

- Tak – odpowiedziałam beznamiętnie.

- Podasz mi swój numer? – zapytał głupkowato, ślicznie się przy tym uśmiechając, a ja jak głupia podyktowałam mu ciąg dziewięciu cyfr i natychmiast uciekłam.

***

W ciągu dwóch tygodni zdążyłam zapomnieć o wizycie tych mężczyzn w naszej kawiarni. Byłam tak zajęta bieganiem na uczelnię i pracą na pół etatu, że nie w głowie były mi romanse, tym bardziej po przeżyciach w poprzednim związku. Zaborczość mojego wcześniejszego partnera zaprowadziła mnie na skraj załamania nerwowego, a jego do więzienia. Nie miałam dobrych doświadczeń z facetami i nawet nie chciałam tego zmieniać. Żyłam tak jakby na innej planecie. Do czasu.

W nocy z czwartku na piątek, około godziny drugiej, zadzwonił mój telefon. Miałam ochotę rozedrzeć potencjalnego rozmówcę, ale grzecznie odebrałam, a potem usłyszałam jeden wielki francuski bełkot, z którego, nawet z całkiem niezłą znajomością tego języka, niewiele zrozumiałam. Jednak wystarczyło powtarzane co chwila: „Mirelle”, żeby dotarło do mnie, co tak naprawdę się dzieje.

- Guillaume? – zapytałam, gdy skończył się produkować.

- Tak… - odpowiedział niepewnie. – Z kim rozmawiam? – dodał po chwili z jeszcze większym wahaniem.

- Z Martą – oznajmiłam natychmiast.

- A to przepraszam bardzo, to pomyłka – wydukał i już się rozłączał.

- Pozdrów Antonina – powiedziałam, chyba sama do siebie.

***

Było wczesne popołudnie, a ja siedziałam na swojej zmianie, obserwując, jak przez kędzierzyńskie ulice leniwie przechodzą ludzie, jak śnieg i wiatr nonszalancko im w tym przeszkadza. Kawiarnia była praktycznie pusta, tylko ja i cicho pobrzdękujące radio, dlatego wzdrygnęłam się nieświadomie, gdy usłyszałam czyjeś kroki. Spojrzałam w stronę drzwi, a w nich ujrzałam tego samego Francuza, który dzień wcześniej, a właściwie noc wcześniej, przeszkadzał mi w spokojnym śnie. Podeszłam, żeby przyjąć zamówienie, wziął, tak jak poprzednio, espresso, i tak jak poprzednio wpatrywał się tępo w filiżankę, od czasu do czasu przenosząc wzrok na biegnącą obok ulicę. Ludzie dalej omijali budynek szerokim łukiem, więc z nudów i ciekawości dosiadłam się do obcokrajowca, który zdawał się nie zauważać mojej obecności.

- A przyjaciela gdzie zgubiłeś? – zapytałam, a on dopiero zauważył moją obecność.

- Szuka szczęścia w ramionach swojej dziewczyny – odpowiedział i gorzko się uśmiechnął.

- A ty go szukasz dzwoniąc o drugiej w nocy do swojej byłej. – Bardziej stwierdziłam, niż zapytałam, co on skwitował mocno rozwartymi ustami, które natychmiast kazałam mu zamknąć.

- Więc to twój numer wklepał mi Antonin zamiast numeru Mirelli? Co za dupek! – krzyknął zdenerwowany. – Teraz już w życiu jej nie odnajdę!

- A może on właśnie tego chce? Może próbuje pomóc ci o niej zapomnieć? – wyraziłam swoją wątpliwość, a on nieco złagodniał.

- Przepraszam – powiedział skruszony. – Przepraszam, że się nie uniosłem, przepraszam, że dzwoniłem o drugiej w nocy, w ogóle przepraszam, że jestem.

- Ej, za to ostatnie nie musisz przepraszać. – Posłałam mu nieśmiały uśmiech, który on odwzajemnił.

Potem rozmawialiśmy przez kilka minut o tym, co sprowadza go do Polski, a jak się okazało, była to siatkówka, o której ja nie mam bladego pojęcia. Dużo bardziej od sportu wolę książki lub samej go uprawiać. Samica twierdził nawet, że rozumie moje podejście, ale siatkówka to nie jest zwykły sport. Niekoniecznie chciałam w to wierzyć, ale raczej się nie sprzeczałam. Wiedziałam, że to nie ma zbytniego sensu. Ja też, gdyby ktoś mi wmawiał, że filologia polska jest głupia, kłóciłabym się z nim aż do skutku.

Ludzie nagle szturmem napadli na naszą kawiarnię, a ja nie miałam czasu, żeby się za siebie obejrzeć. Biegałam od stolika do stolika, wymieniając tylko tace. A Guillaume siedział cały czas w tym samym miejscu, jednak nie obserwował już ulic czy filiżanki, a chyba mnie. W końcu dotarłam i do jego stolika, aby podać mu rachunek, ale zanim odeszłam, jeszcze się do mnie odezwał.

- Na kawę to się chyba nie dasz zaprosić, co? – zapytał błyskotliwie, a w jego oczach po raz pierwszy zauważyłam ogniki radości.

- Kawy mam dość, ale na spacer bardzo chętnie się przejdę. Kończę o dwudziestej – oznajmiłam i już musiałam biec do kolejnego klienta.

W najśmielszych snach nie przewidywałam, że on faktycznie przyjdzie o dwudziestej pod kawiarnię, a jednak ten fakt okazał się być prawdą. Czekał na mnie za zakrętem, nieco zmarznięty i przerażony. Jego twarz cała była w śniegu, wyglądał trochę jak wyrośnięty bałwan, uśmiechnęłam się na jego widok, a on znów odwzajemnił ten drobny gest, co bardzo mnie ucieszyło.

Chodziliśmy kilkadziesiąt minut po parku, „skacząc” z tematu na temat. Guillaume opowiedział mi praktycznie całe swoje życie, łącznie z fragmentem o jego nieskończonej miłości do Mirelli i tym, jak go potraktowała, jak zdradziła, a potem perfidnie rzuciła. Ja o swoim poprzednim związku nie wspomniałam ani słowem, nie chciałam psuć nam jeszcze bardziej nastroju, zresztą ja już dawno się pozbierałam. Francuz odprowadził mnie pod same drzwi, podziękował za wieczór, całując mnie w policzek i szybko się ulotnił.

***

Ile może zmienić się przez dwa miesiące? To zależy; wiele i niewiele, ale w moim przypadku dwa miesiące wystarczyły, żeby bardzo mocno przywiązać się do pewnego Francuza, który bez ostrzeżenia wpadł do mojego życia. Cały czas powtarzał mi, że pomogłam mu uporać się z bólem po rozstaniu z Mirellą, że jestem fantastyczną przyjaciółką, twierdził nawet, że lepszą niż Rouzier. A ja wiedziałam, że pragnę więcej, że nie wystarczy mi zwykła przyjaźń. Próbowałam to ukrywać, ale nawet Antonin zauważył, że coś jest nie tak, jednak Samica nadal był ślepo zapatrzony w swoją Mirellę, nawet jeśli otoczeniu wmawiał coś zupełnie innego.

To był nasz kolejny zimowy spacer, chodziliśmy kędzierzyńskimi uliczkami, rozmawiając o wszystkim i o niczym, starając się zachować pozory normalności. Nie wychodziło nam to zbyt dobrze, bo w swoim towarzystwie zawsze odreagowywaliśmy najgorsze życiowe momenty. On non-stop płakał nad rozlanym mlekiem, a ja narzekałam na Kornelię i nadmiar nauki. Tym razem widziałam jakieś dziwne spięcie na jego twarzy, kiedy odprowadził mnie pod drzwi, nie wytrzymałam i zapytałam:

- Co się, do jasnej cholery, z tobą stało?

A on tak po prostu, bez zastanowienia wpił się w moje usta. Nie potrafiłam się mu oprzeć, ba!, przecież nie chciałam. Drżącymi dłońmi otworzyłam drzwi, a on cały czas oddechem drażnił mój kark. Po przekroczeniu progu ponownie wpił się w moje usta, tym razem dużo namiętniej. Jego ręce były wszędzie, a i ja nie pozostawałam mu dłużna. Po kilkunastu sekundach byliśmy już praktycznie nadzy i szybko przenieśliśmy się do sypialni, gdzie połączyliśmy nasze ciała w jedno.

Rano obudziłam się wtulona w jego nagi tors z wielką obawą o jego reakcję. Jednak on czule pocałował mnie w usta i stwierdził, że nie idzie dzisiaj na trening, a ja nie idę na uczelnię, bo musi się mną nacieszyć. Odpowiedziałam mu tym samym i praktycznie cały dzień przeleżeliśmy w łóżku, ciesząc się swoją obecnością i wierząc, że przyszłość będzie lepsza od przyszłości.

***

A teraz? Teraz siedzę z butelką wina na dachu swojego bloku i tępo wpatruję się w rozgwieżdżone niebo. Nie, nie mam zamiaru skakać, po prostu lubię podziwiać ten widok, kiedy czuję się bardzo zraniona. Tutaj też przesiadywałam godzinami po poprzednim rozstaniu, tak jest i teraz. Znów przepraszał, że jest, identycznie jak na samym początku naszej znajomości. Zniosłabym nawet te niekonsultowane ze mną przenosiny do Argentyny, ale moje serce pękło, gdy oznajmił, że zdradził mnie z tą całą Mirellą. Wszystko we mnie pękło, gdy stwierdził, że wcale tego nie żałuje, bo tak naprawdę nigdy mnie nie kochał, choć tysiące razy to powtarzał. Oto ile warte jest słowo Francuza ze złamanym sercem.

Biorę kolejny ogromny łyk czerwonego, podrzędnego wina, a po chwili słyszę donośny krzyk i francuskie: „Nie rób tego!” Rozglądam się zdezorientowana, żeby dostrzec spanikowanego Rouziera, który biegnie do mnie jakby w amoku.

- Ale czego mam nie robić? – pytam, głupkowato się śmiejąc.

- No, skakać! On nie jest tego wart, naprawdę! To tylko kolejny głupi facet na tym świecie, Marti on naprawdę nie jest wart twoich łez, a już na pewno tak beznadziejnej śmierci. – Oplata mnie szczelnie ramionami, a ja nie protestuję i delektuję się jego zapachem, choć tak naprawdę robi aferę o nic, bo przecież nie miałam zamiaru skakać. – Chodź, zabieram cię do siebie – oznajmia, a ja posłusznie za nim podążam.

W samochodzie atakującego tracę kontakt z rzeczywistością i film się urywa. Czuję tylko potem, jak przenosi mnie na kanapę i całuje w czoło, szepcząc:

- Ten numer na początku wcale nie był dla niego.

Wychodzi, dbając o jak najcichsze zamknięcie drzwi, a ja uśmiecham się pod nosem, bo czuję, że to dopiero początek moich przygód z Francuzami.

_______________________________________

NIESPODZIANKA!

Nie wierzę, że to robię. Tę historyjkę sponsorują Tramwaje Warszawskie, które podczas pierwszych dni prawdziwej wiosny niektórym osobom udzielają nieco swojego uroku i wspomagają myślenie. Tę historyjkę sponsoruje także telepatia i panna Monika, które to tylko upewniły mnie w takim a nie innym wyborze bohaterów, bo, do jasnej anielki, ileż można w temacie przyjaźni pisać o Zbychiale? Niewiele do tego brakowało, ale tym razem udało mi się to powstrzymać. Uf.

Nie wiem, czy to ma sens i czy kogoś w ogóle ucieszy. Pewnie nie, ale nie zaszkodzi spróbować. Oznajmiam wszem i wobec: WRACAM. Wracam na dobre, bo na szczęście mam z czym. Na razie tylko tutaj (jeśli mówić o samodzielnych historiach), bo jedno dłuższe dzieło stanęło na samym początku, a na inne pomysłów brak. Faktem jest, że ta moja nieobecność zbyt długo nie trwała, co, mam nadzieję, chociaż część z Was cieszy. Nasz blogowy świat rozrasta się w niesamowitym tempie, więc nie wiem, czy znajdzie się w nim dla mnie znów miejsce, czy przypadkiem ktoś nie wygryzł mnie z mojej wirtualnej posadki, podczas gdy ja odpoczywałam psychicznie od samotnych wysiłków. Można bez tego żyć, o czym się przekonałam, ale po co, skoro nie trzeba się tego wyrzekać? Jeśli kogokolwiek choć raz przyprawię tymi tekstami o jakieś emocje, to już jest sukces, dlatego znów się z Wami tym wszystkim dzielę.
Wracamy do przedpotopowej (z poprzedniego roku!) koncepcji, w której to nawiedzam Was co tydzień, w piątek. Ja – systematyczna, wiecie, nawet za tym tęskniłam.
Wrona na szablonie nie jest bez powodu, If you know what I mean. :) Wiecie chyba, czego możecie spodziewać się za tydzień, a właściwie kogo. Podkłady muzyczne możecie sobie darować, bo jestem ostatnio monotematyczna i będę się kręcić wokół happysadu. :P
A teraz, jakby komuś było mało, to Commi chyba jest wszędzie.
twitter
facebook
A swój powrót dedykuję oczywiście Tobie, Nance, "bo fajnie jest, jak Commi jest w blogosferze", i Tobie, Melody, bo tych kilka słów ostatecznie mnie przekonało. I Patex, bo się cieszy. :D
Wasza siejąca zamęt, Commi.