HISTORIA SIEDEMNASTA cz. 1

Odcienie tęsknoty

Odcień pierwszy

MUZYKA

Siedzisz na parapecie w swoim warszawskim mieszkaniu z kubkiem jego ulubionej, jaśminowej herbaty w dłoniach, twoje ramiona zdobi jego błękitna koszula, jedyna rzecz, którą przypadkiem u ciebie zostawił. Pisałaś, żeby po nią przyjechał, ale on najwyraźniej nie miał na to ochoty. Jeszcze wtedy miałaś nadzieję, że ta cała farsa to kolejny idiotyczny żart w typowym dla Andrzeja Wrony stylu, ale tym razem to nie miało przynieść śmiechu, lecz smutek. Ciągnący się przez pół roku, sześć długich, zimnych, samotnych miesięcy, podczas których cały czas liczyłaś na telefon, jeden krótki sms albo chociaż najgłupsze: „Przepraszam”. Wiedziałabyś wówczas chociaż, że przez ostatnie lata cię nie oszukiwał, a teraz jedynie postanowił zrezygnować z walki, z walki o was. On jednak nie odezwał się nawet jednym słowem, a ty żyjesz w przekonaniu, że przez trzy, najcudowniejsze w swoim życiu lata, żyłaś w kłamstwie, pośród utopijnych marzeń, w świecie stworzonym z magicznej nici, którą on przerwał dwoma słowami: „To koniec”.

Nie masz już nawet siły, by płakać. Wszystkie swoje łzy wylałaś w pierwszym tygodniu po waszym nagłym rozstaniu. Od tamtej pory czujesz tylko beznadziejną pustkę i obojętność, które przecież nigdy dotąd nie cechowały twojej osoby. On nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo potrafi na ciebie działać, nawet teraz, gdy widujesz go tylko na ekranie telewizora. Jego uśmiech, każde przekleństwo wypowiedziane pod nosem, każdy atak czy blok, udana zagrywka, zarzucenie kolejną modną fryzurą, wszystko to sprawia, że serce podchodzi ci do gardła. Masz ochotę krzyczeć, że go nienawidzisz, ale głos więźnie ci w gardle, bo dobrze wiesz, że to nieprawda. Czujesz, że wystarczyłoby, żeby zapukał do twoich drzwi, uśmiechnął się tak, jak to zawsze robił, a ty byś rzuciła się w jego ramiona i, nie chcąc ich już nigdy opuszczać, wybaczyłabyś mu wszystkie grzechy.

To miał być kolejny, zwykły wieczór spędzony w twoim mieszkaniu. Mieliście siedzieć wtuleni na kanapie i oglądać po raz setny ten sam odcinek „Kości”, by znów kłócić się o to, kto zabił, a na sam koniec odkrywać, że żadne z was nie miało racji. Mieliście znów jeść zimną pizzę i popijać ją wygazowaną colą, co chwilę skradając sobie czułe pocałunki. No właśnie, mieliście. Przyszedł, powiedział, że nie potrafi znieść dłużej waszej rozłąki, że związek na odległość to dla niego za dużo, że musicie się rozstać, po raz ostatni czule cię pocałował i wyszedł, nie czekając nawet na twoją reakcję. Nie pomyślał, że może byłaś gotowa jechać za nim do tej pieprzonej Bydgoszczy! Bo byłaś, prawda? Wystarczyłoby jedno jego słowo, a pobiegłabyś za nim na koniec świata, rzuciła studia i wybrała się w podróż dookoła świata, więc czym była przeprowadzka do innego miasta? Wobec twojego uczucia do niego, niczym. Ale on chyba tego nie chciał, wolał się rozstać, przekreślić trzy lata burzliwego, ale wspaniałego uczucia z powodu kilkumiesięcznej rozłąki, którą łatwo można było ukrócić. Ten człowiek zawsze był narwany, to fakt. Zawsze najpierw robił, potem myślał, to fakt. Ale mimo wszystko uparcie wierzyłaś, że takiego świństwa nigdy ci nie zrobi. Pomyliłaś się.

Twoje rozmyślania przerywa dzwonek do drzwi. Już nawet nie udajesz, że wierzysz, iż to właśnie on przybył, by cię przeprosić. Rzeczywiście, przez pierwsze tygodnie tak właśnie robiłaś. Każdy dźwięk dzwonka do drzwi, każde nadchodzące połączenie czy sms wzbudzały w tobie na nowo nadzieję, ale natychmiast ją zabierały. Tym razem już tak nie jest, schodzisz powoli z parapetu, zostawiając na nim kubek z herbatą, ślamazarnie przedostajesz się do drzwi, otwierasz je, nawet nie patrząc, kto wchodzi. Przecież odwiedza cię tylko jedna osoba, twoja przyjaciółka, Nadia. Wzdrygasz się, słysząc za plecami ciche chrząknięcie, to nie Nadia. Odwracasz się i zszokowanymi tęczówkami wpatrujesz się w Karola, waszego wspólnego przyjaciela.

- Jakbym widział Wronę – mówi na przywitanie i chce dalej ciągnąć, ale ty mu przerywasz.

- Nie mów przy mnie o nim ani słowa! Nie chcę tego słuchać, on dla mnie nie istnieje, rozumiesz? Jeśli przyszedłeś tutaj, żeby o nim rozmawiać, to możesz już opuścić moje mieszkanie.

- Berenika, do cholery! Od pół roku nic się nie zmienia, cały czas rozpaczasz z powodu waszego rozstania, a on robi to samo. Nie uważasz, że to chore?

- Nie interesuje mnie twoja opinia, Kłos – prychasz gniewnie i już chcesz go wygonić, ale jest zbyt silny.

- Dobra, mam was już dość, ale i tak nie przyszedłem przekonywać cię, że wasze fochy nie mają sensu. Chciałem cię tylko zaprosić na imprezę urodzinową, jutro w naszym ulubionym klubie, nie ma, że nie idziesz. Nadia cię tam zaciągnie siłą, a jak nie da rady, to zawsze jestem jeszcze ja. Jego nie będzie. Do zobaczenia. – Cmoka cię w policzek i wychodzi, zostawiając z mętlikiem w głowie.

_________________________

Wszyscy męczą Wronę, męczę i ja. Cóż, mam do niego ostatnio słabość, a jak jeszcze wylądował w Skrze, to już w ogóle. Skończy się pewnie na tym, że za pół roku nie wytrzymam i napiszę o nim coś dłuższego, ale nie martwcie się, pewnie nie opublikuję. Naprawdę powalił mnie Wasz entuzjazm na wieść o moim powrocie. Ech, w co ja wierzyłam? Że ktoś naprawdę na to czekał? Dziękuję za sprowadzenie mnie na ziemię, zawsze można na Was liczyć.

Winiar, Winiar, Winiar, już za tobą tęsknię! Tylko mi Mańka nie zabierajcie, błagam, bo to się skończy tragicznie.

Co za popierdolony, beznadziejny dzień. Pół godziny użerania się z akapitami i tak było bez sensu. Pierdolę, nie robię.

Do zobaczenia za tydzień przy kolejnej części opowieści o głupim Wronie i Berenice. No, może z niektórymi nieco wcześniej na Lilce i Mańku.

Pozdrawiam, Commi.