HISTORIA OSIEMNASTA cz.2

Cztery pory roku

Jesień

MUZYKA

Chodź znikniemy na chwilę to miasto przytłacza jak głaz

Już kupiłem Ci bilet nie wahaj się więc chociaż raz

Patrz ta jesień jak miłość purpurą rozkrwawia nam wzrok

Mam poezję i wino, będziemy się kochać co noc

Lodówka pełna, mamusia w samolocie, trening odbębniony, a więc może spokojnie zajrzeć do szuflady i czytać dalej ten przeklęty list. Podchodzi do komody, a dłonie mu się trzęsą, jakby wypił dwa głębsze, choć alkoholu nie tknął od prawie miesiąca. Przez ostatnie kilka dni w jego głowie cały czas przewijał się obraz tej dziewczyny, usilnie starał się przypomnieć sobie ich wspólne chwile uniesienia. Pamięta, że było mu cholernie dobrze, że to nie była kolejna niedoświadczona lalka Barbie, tylko kobieta z krwi i kości, która wiedziała, czego oczekuje od partnera. Była właśnie taka, jaką sobie wymarzył.

„Jeśli chociaż trochę ruszyły Cię wyrzuty sumienia, to być może odetchniesz właśnie z ulgą. Jej nic się nie stało, Twoja wszechobecna głupota nie doprowadziła do żadnej poważnej tragedii, przynajmniej wtedy. Nie wiem, czy się zorientowałeś, ale Ona była Polką, więc nawet nie mogła się od Ciebie uwolnić, bo byłeś wszędzie. Co chwila natrafiała na jakieś wzmianki o siatkówce, co automatycznie nasuwało jej na myśl Ciebie. To chore, ale Ona coś do Ciebie czuła. Trudno to jednoznacznie określić, ale było w tym coś nieprzewidywalnego. Tylko ja wiem, co przeżywała na jesieni, kiedy jej depresję pogłębiła jedna informacja…”

Kamień spada mu z serca. Kilka zdań napisanych przez zupełnie obcą osobę, a on czuje, jakby zrzucił z siebie jakieś pięćdziesiąt kilo. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo ta sytuacja w ostatnim czasie go przytłaczała.

Tym razem rozdzwania się telefon, koledzy zapraszają na wspólną kolację, zasadniczo bez powodu. W głębi jednak wszyscy czują, że muszą się wziąć w garść, bo ich gra nie wygląda tak, jak by mogła wyglądać. Po prostu wszystko jest nie tak, jak mogłoby i powinno być. A ten list tylko wprowadza jeszcze większy zamęt do życia Amerykanina, każe przypominać sobie jakieś idiotyczne zachowania sprzed pół roku. Nagle całe zmieszanie, wstyd i lęk zniknęły, wrócił dawny, pewny siebie i mający wszystko w głębokim poważaniu Lotman. Już zapomniał, jak wyglądała Ona, jak się uśmiechała i dlaczego tak właściwie to wszystko do niego wróciło.

Ze wspólnej kolacji robi się wspólne wyjście do klubu, ale to było do przewidzenia. Gdy spotyka się dwunastu w miarę młodych facetów, to długo nie wytrzymają, siedząc na polerowanych restauracyjnych krzesełkach. Tym razem z propozycją, o dziwo, nie wyskoczył Lotman, lecz Bartman. To zazwyczaj ten pierwszy zachęca resztę do takich zabaw, ale teraz jest jakiś przygaszony, zamyślony, zupełnie jak nie on. Chyba jednak do końca nie wszystko jest tak, jak przed otrzymaniem listu.

Głośna muzyka, ciemność, napalone kobiety, niepewne drinki, chwiejący się krok, mocno erotyczne tańce i ogólna odmienność w porównaniu z codziennością, prawdopodobnie to ludzie tak bardzo sobie cenią w klubach. To taka dziwaczna idylla, oderwanie od rzeczywistości, która raczej nas nie oczarowuje swoim wyglądem.  Siedzi przy barze i sączy kolejnego, mocnego drinka, przysiada się do niego blondynka, ale on nie zwraca na nią uwagi. Nawet gdy jej ręka ląduje w okolicach jego podbrzusza. Dziwne, jak na niego, przecież wśród Rzeszowianek krążą legendy o tym, ile kobiet tygodniowo ląduje w ramionach Paula Lotmana. Tymczasem nawet jego typowo męski organizm nie reaguje na te bodźce, wcale nie dlatego, że dziewczyna jest szpetna, co to, to nie. Lotman po prostu myślami błądzi w zupełnie innym wymiarze. Chyba jednak chciałby przeczytać ten list i dowiedzieć się, co miało miejsce ubiegłej jesieni.

Żegna się z niektórymi kolegami i jak oparzony biegnie do swojego mieszkania. Nagle znów zaczął się przejmować losem rudowłosej dziewczyny, nagle znów stała się istotna dla jego życia, nagle, ot tak bez powodu. Nikt nie rozumie, jak to się dzieje, nawet on.

„W życiu nie przeżywałam tak podłej jesieni. Może i jest okropna, może i wprowadza nieprzyjemny nastrój, ułatwia zapadnięcie na depresję, ale tak źle nie było jeszcze nigdy. Ona, wieczna optymistka, osoba zadowolona z życia i czerpiąca z niego pełnymi garściami, siedziała całymi dniami pod kocem i szlochała w poduszkę. Krzyczała, że świat jest niesprawiedliwy, że życie nie ma sensu, że najchętniej opuściłaby ten świat. A wiesz dlaczego? Bo w połowie września dowiedziała się, że jest w ciąży. Tak, z Tobą! Ona nie jest taka jak Ty, nie puszcza się co chwilę z kimś innym, nosi pod sercem Twoje dziecko, ale to jeszcze nie koniec rewelacji…”

Nie chce czytać dalej, nie chce wierzyć w to, co widzą jego oczy. Nie chce dopuścić do siebie tej informacji, Paul Lotman nie może być ojcem! Czy to takie trudne do zrozumienia? Nie, nie, i jeszcze raz nie. To jakaś pomyłka, to dwie naciągaczki, które próbują wrobić go w jakieś bagno i ściągnąć z niego pieniądze. Wściekły nie panuje nad sobą, rozrywa list na strzępy, nie spoglądając nawet na drugą kartkę, nie interesuje go, co działo się zimą. On w to wszystko nie wierzy, nie dopuszcza do siebie tak absurdalnej informacji.

Resztki papieru lądują w koszu na śmieci, a on sięga po butelkę whisky. Nieważne, że jutro popołudniu trening, nieważne, że od następnego meczu bardzo dużo zależy. Paul Lotman musi odreagować i już. Niech inni się przejmują jego stanem psychofizycznym, niech inni modlą się, żeby dotarł na trening i był w stanie prosto odbić okrągłą piłeczkę. Jego to w tej chwili nie interesuje, jemu nadal w głowie dudnią słowa listu. A ostatnie zdanie nie daje mu spokoju. Ale przecież ten idiota pozbył się jedynego źródła prawdy.

__________________________

Jest piątek, jest druga część Paula. Może ktoś na to czekał, nie wiem. Ta historia sama z siebie jest jakaś dziwna, sama nie rozumiem jej do końca. Była pierwszą, którą napisałam po dłuższej przerwie, więc musicie mi to wybaczyć albo przymrużyć oko na ten fakt. Gorzej z tym, że ja znowu zaraz będę ględzić, że nie mam co publikować. Zachciało mi się powrotu, ech… Ale za tydzień pierwszy mecz LŚ naszych panów, może wenisko wróci i nie będę musiała Was błagać o wyrozumiałość. Mecz pod moim nosem, a ja i tak obejrzę go w telewizji. Gratuluję tym, którzy ustalali ceny meczu na Torwarze -.- Ale nic, do Spodka pojadę i o!

Chciałabym też baaaardzo podziękować tym, którzy jeszcze ze mną są. Po tych wszystkich moich blogowych zakrętach cieszę się, że mimo wszystko jeszcze jest tych kilkanaście osób, którym chce się czytać i komentować. Nawet nie wiecie, ile to dla mnie znaczy. Bo nie liczy się ilość, ale jakość, a w niej jesteście bezkonkurencyjni. Uwielbiam Was! :*

Pozdrawiam, Commi.