HISTORIA OSIEMNASTA cz. 3

Cztery pory roku

Zima

MUZYKA

Kochaj mnie zamarza we mnie czas

Zobacz jak ta zima niszczy nas

Kochaj mnie bo wiem topnieje wtedy zło

Kochaj mnie zachodzi wszytko bo

- Eli, wysłałam ten list – oznajmiła blondynka, siadając obok szpitalnego łóżka i patrząc głęboko w oczy rudowłosej dziewczyny.

- Dlaczego? – zapytała tamta drżącym głosem.

- Kochana, co miałam robić? Po raz kolejny zemdlałaś, po raz kolejny twoje życie wisiało na włosku, a ja miałam tak po prostu stać i patrzeć, jak się męczysz? Nie mogłam, po prostu nie potrafiłam.

- Ale co to niby ma zmienić?

- Nawet jeśli nie zmieni nic, to powinien wiedzieć.

- On nie powinien nic, wystarczy już tego, co zrobił.

- Eliza, do cholery! Ma prawo wiedzieć, że jest ojcem, poza tym ty możesz nie przeżyć porodu!

- Musisz?! Musisz mi o tym przypominać?! – wykrzyczała rudowłosa i zaczęła cicho szlochać.

Blondynka przytuliła ją mocno do klatki piersiowej i próbowała uspokoić, na marne. Przez następne kilkanaście minut Eliza Jezierska płakała w mankiet Anity Nowak. Gdy tylko się uspokoiła, zasnęła pośród szpitalnej pościeli i śniła. Śniła o szczęśliwym domu, z dwójką dzieci, kolorowym ogrodem i Paulem. Nie rozumiała tego, ale faktycznie go pokochała, choć ją wykorzystał, choć jej praktycznie nie znał, ani ona jego. W tym tkwi cały paradoks miłości. Kochasz kogoś, kto cię krzywdzi, kochasz kogoś, kogo nie znasz.

Dniami i nocami zachowuje się jak nie on, ten stary poczciwy Lotman zniknął, możliwe, że na zawsze. Nie ma już w nim aroganckiej pewności siebie, nie uwodzi wszystkich kobiet po kolei. Jedyne, co robi, to żałuje, że w przypływie gniewu i niedowierzania zniszczył ten list. Dopiero po kilku dniach zdaje sobie sprawę z tego, że chciałby jednak wiedzieć, co było dalej, czym były te kolejne rewelacje. Te pytania nie dają mu spokoju, spędzają mu sen z powiek, nie pozwalają normalnie funkcjonować. Szuka jej, choć nie ma pojęcia jak i gdzie. Jego poszukiwania są chaotyczne i bezsensowne, ale wierzy w cud. W cud, który tym razem nadejdzie.

W końcu się udało, stan jej zdrowia uległ na tyle dużej poprawie, że może wyjść ze szpitala na kilka dni. To zaledwie kilkadziesiąt godzin na pokonanie własnych słabości i odbycie być może najtrudniejszej i najważniejszej rozmowy w swoim życiu. Wie, co jej grozi. Wie też, co grozi jej z jego strony, jak może zareagować na jej przybycie. Nie ma nawet pewności, że ją pozna, że jej uwierzy. Nie ma pojęcia, co było w liście napisanym przez jej przyjaciółkę, ani czy Lotman w ogóle go przeczytał. Niewiele wie, więc boi się jak nigdy. Jest bardziej zestresowana niż przed ustną maturą z angielskiego, pierwszym egzaminem na studiach. Tak przerażona nie była jeszcze nigdy.

Jego adres zdobyła dzięki Anicie, która od kilku miesięcy jest jedyną bliską jej osobą. Pomaga jej w każdej sytuacji i gdyby nie ona, to prawdopodobnie nie byłoby całego tego zamieszania. Nie stałaby teraz przed drzwiami Amerykanina i nie walczyła z własnymi myślami oraz chęcią ucieczki, a jednak jest tutaj i właśnie to robi. Nie wierzy, że tak nisko upadła, ale nie ma wyjścia. Robi to dla swojego dziecka, które jest najważniejsze. Ona i jej życie już raczej się nie liczą.

Za oknami po raz kolejny pada gęsty śnieg, niebo jest szare i ponure. Paul Lotman nienawidzi zimy, nie cierpi jej z całego serca, a w Polsce negatywne uczucia wobec tej pory roku tylko przybrały na sile. Siedzi przy stole z kubkiem kawy i próbuje wymyślić kolejny sposób na odnalezienie dziewczyny, która pod sercem nosi jego dziecko. O dziwo, zaczął wierzyć, że to wszystko jednak jest prawdą, że to jest możliwe. Zrywa się natychmiast z krzesła, gdy słyszy delikatnie pukanie do swoich drzwi. Otwiera je ekspresowo i nie wierzy własnym oczom.

Eliza. Ta Eliza, której szuka od kilku miesięcy, stoi właśnie przed nim z przerażonymi oczami i boi się podnieść głowę, by spojrzeć na jego twarz, jakby był jakimś Bazyliszkiem czy coś w tym rodzaju. Wyciąga w jej stronę dłoń, którą ona delikatnie i niepewnie chwyta. Zgodnie z poleceniem Amerykanina wchodzi do mieszkania. Paul pomaga jej zdjąć płaszcz, natychmiast zauważa dosyć zaokrąglony już brzuszek i uśmiecha się nieśmiało pod nosem. Siadają na kanapie, żadne z nich nie powiedziało jeszcze ani słowa, patrzą na siebie niepewnie, oboje boją się zrobić pierwszy krok.

- Eli… - Nawet nie zauważa, że zdrabnia jej imię, to dla niego zupełnie naturalne. – Wiem, że jestem palantem, ale od teraz z tobą będę. Pozwól mi, spróbujmy, mamy dla kogo. – Delikatnie gładzi jej brzuch, uśmiechając się uroczo. – Jeśli nam się nie uda, trudno. Wiem, że to chora sytuacja, ale chcę być przy was.

Nie spodziewała się takich wyznań, on sam się ich nie spodziewał, ale to jej obecność tak na niego wpłynęła. To, że ma ją obok siebie, przypomniało mu, jak bardzo przez pierwsze dni za nią tęsknił, choć pozornie nie łączyło ich nic prócz jednej wspólnej nocy.

- Ty… Naprawdę tego chcesz? – pyta drżącym głosem.

- Tak – odpiera siatkarz bez zastanowienia.

- Czytałeś list Anity?

- Tak – zapewnia, zapominając o tym, że nie przeczytał go w całości. To nie jest teraz dla niego istotne.

- I mimo to chcesz z nami zostać? Chcesz spróbować? – dopytuje z niedowierzaniem.

- Tak – odpowiada pewnie i przytula ją mocno do siebie.

____________________________

Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Tylko tyle mogę powiedzieć. Miało być tydzień temu, ale ostatnio jestem tak zmęczona, że nawet nie chciało mi się rozdziału dodać. Jestem złym człowiekiem. Zbyt absorbuje mnie życie i Liga Światowa, nie mam czasu na ten blogowy świat. Przepraszam. </3 Z zakończeniem historii Paula pojawię się pewnie dopiero za dwa tygodnie, bo wyjeżdżam.

Pozdrawiam, Commi.