HISTORIA OSIEMNASTA cz. 4 (ostatnia)

Cztery pory roku

Wiosna

MUZYKA

Dzisiaj rano niespodzianie zapukała do mych drzwi

Wcześniej niż oczekiwałem przyszły te cieplejsze dni

Zdjąłem z niej zmoknięte palto, posadziłem vis a vis

Zapachniało, zajaśniało, wiosna, ach to ty

Wiosna, wiosna, wiosna, ach to ty

          Jest jego własną wiosną pośród niechcącego stopnieć śniegu, jest jego słońcem w chwilach zwątpienia, jego małym promyczkiem nadziei. Nikt nie mógł uwierzyć w tak nagłą przemianę Amerykanina, ale wystarczyło, że poznali Elizę i wszystko stawało się jasne. Nikt nie potrafi tak skutecznie zmienić mężczyzny jak kobieta i jej miłość. Nie jest idealnie, ani przez chwilę. Praktycznie się nie znają, więc nie jest tak, że rozumieją się bez słów. Często się kłócą, ale skutecznie się godzą. On opiekuje się nią jak najdroższym skarbem i to nie tylko dlatego, że nosi pod sercem jego dziecko, to nie na tym polega cały sens tej sytuacji. On to robi, bo czuje potrzebę opieki nad tą cudowną istotą, wreszcie czuje się potrzebny.

          Jest dla niej najlepszym lekarstwem na nieuleczalną chorobę i strach przed śmiercią. Lekarze dziwią się, że Eliza ma tak doskonałe samopoczucie, a to wszystko za sprawą Lotmana i jego szczerej chęci pomocy. Nadal nie może pojąć, jak to się dzieje, że Paul nie pyta o jej chorobę i ewentualne konsekwencje. Żyje w przekonaniu, że siatkarz o tym wie, ale nie chce na ten temat rozmawiać, żeby się nie dołować. Ona sama dzielnie walczy z wszechogarniającym ją lękiem poprzez zatracanie się w planowaniu niepewnej przyszłości i miłości do Amerykanina. Codzienne obowiązki pozwalają jej na chwilę zapomnieć o tym, co być może się stanie.

          - Eli, rozmawiałaś z nim o chorobie? – pyta któregoś dnia Anita.

          - W sumie to nie. Jakoś się nie złożyło, chyba nie chce o tym myśleć, może nie dopuszcza do siebie tej informacji…

          - A może w ogóle nie wie? – wyraża wątpliwość blondynka.

          - Nie, to niemożliwe. – Zaprzecza rudowłosa. – Twierdzi, że przeczytał cały twój list, a pewnie o tym też pisałaś.

          - No, tak. Pisałam, ale nadal coś mi tu nie gra.

          Zasiała ziarenko niepewności i wychodzi. Eliza siedzi jak na szpilkach, postanawia poczekać i uważniej obserwować zachowanie Lotmana. Jeśli on nie wie o zagrożeniu, to możliwe, że cała ta sprawa jest jedną wielką farsą. Leżą wtuleni w siebie w łóżku, napawają się swoją bliskością, wyczekując szczęśliwego jutra, wierząc, że będzie jeszcze lepsze niż dziś.

          - Paul, a co jeśli ja któregoś dnia zniknę? – pyta, pozornie w formie żartu.

          - Nie gadaj głupstw, głuptasku. – Śmieje się i całuje ją w czoło. – Na każdego przyjdzie kiedyś czas, ale ty masz go jeszcze na pewno mnóstwo. A teraz idziemy spać, bo mówisz od rzeczy.

           Oboje śpią bardzo niespokojnie. Rudowłosa czuje, że jej ukochany nie wie wszystkiego, a Paul zastanawia się, czy pytanie Elizy miało jakiś głębszy sens. Jezierska postanawia porozmawiać z nim poważnie następnego wieczora, żeby był przygotowany na wszystko. Na wszystko to, na co ona przygotowuje się od ośmiu miesięcy.

          Wraca zmęczony z treningu, wchodząc do mieszkania nie jest w stanie przewidzieć tego, co w nim zastanie. Na dywanie w salonie leży ona, nieprzytomna i blada. Dzwoni przerażony na pogotowie, które po kilkunastu minutach zabiera ją z domu. Nie do końca rozumie, co lekarze mówią, dlatego dzwoni po dotychczas nieprzychylną mu Anitę. Razem wpadają do szpitala i w napięciu czekają na rozwój wydarzeń. Nie liczy się nic wokół, siedzą jak na szpilkach. Anita przerażona tym, że ta chwila nadeszła tak szybko, a Paul z zupełnym niezrozumieniem obserwuje wszystkie zdarzenia. Nie ma odwagi zapytać wprost, wierzy, że to wcale nie jest tak, jak on myśli.

„Rzeszów, 21 marca 2013r.

          Najdroższy Paulu!

          Chciałam Ci to wszystko wyjaśnić twarzą w twarz, dziś wieczorem, lecz czuję, że mój koniec jest bliski. Nie mówiłam Ci o tym, bo żyłam w przekonaniu, że przeczytałeś list Anity do końca i wiesz, że mogę nie przeżyć porodu. Cóż… Mam guza mózgu, nie mogę go leczyć, dopóki nie urodzę, bo to mogłoby zaszkodzić dziecku, ale jednocześnie poród może być tak dużym wysiłkiem, że prawdopodobnie go nie przeżyję. Gdybym mogła z Tobą porozmawiać, zrozumiałbyś dużo więcej, ale mam przeczucie, że niestety już nie będzie nam to dane.

          Proszę, zaopiekuj się naszym dzieckiem. Lekarze zrobią wszystko, żeby chociaż ono przeżyło. Taka jest umowa. Nie ja jestem najważniejsza, lecz ono.

          Wiem, że to, co robię, wydaje Ci się niedorzeczne. Kocham Cię, kocham swoje życie, ale dużo bardziej od tego wszystkiego kocham nasze nienarodzone dziecko. Sądzę, że kiedyś to zrozumiesz.

          Żegnaj, Paul.

Twoja Eli.”

          - Paul, musisz być silny. – Anita klepie go pokrzepiająco po ramieniu. – Musisz być silny dla Thomasa i dla Eli, która patrzy na nas tam z góry. Pomogę wam, jak tylko będę mogła, zawsze będę przy was, obiecałam to jej. A teraz czas ją godnie pożegnać, tak godnie, jak ona odeszła.

         Niewidoczne krwawe łzy spływają po jego ufnych oczach. Nie minął nawet rok od ich spotkania, a on jest zupełnie innym człowiekiem. Jedna, niewinna kobieta zmieniła całkowicie jego pogląd na życie. Dzięki niej uwierzył w miłość, dzięki niej zrozumiał, że celem każdego człowieka jest rodzicielstwo. Wszystko działo się dzięki niej, a Bóg ją tak po prostu zabrał. Wiosna w jego życiu odeszła jeszcze szybciej, niż przyszła.

____________________________

I tym (nie)miłym akcentem chyba wszystko się skończy… Chyba definitywnie… Prawdopodobnie na zawsze, a już na pewno na dłuższy czas. Zostaję tylko na evil-feels, ale i to niedługo się skończy.

To już jest koniec, nie ma już nic.

Dziękuję Wam za wszystko, za każde słowo pochwały, krytyki, wszystkiego. To był piękny okres w moim życiu, ale wszystko się kiedyś kończy.

Commi.